Ik ben genomineerd! Voor de Liebster Award!

Het is al weer een tijde geleden dat ik wat geschreven heb. Sinds ik twee weken geleden allebei mijn krukken in de hoek van de schuur heb gezet en ik weer mobieler ben, begint mijn leventje weer aardig de vorm te krijgen van voor mijn operatie. Ik ben weer vier dagen aan het werk, met als gevolg dat ik in de avonduren mijn inmiddels twee uur durend trainingsprogramma bij de fysiotherapeut doe. En dat drie keer per week. Leuk misconcept: nu ik weer enigszins normaal kan lopen, denken de meeste mensen dat ik alles weer kan, maar zo werkt het helaas niet. Ik ben nog wel tot november bezig met trainen om terug te komen op mijn oude niveau. Lopen gaat; hardlopen, joggen, traplopen, springen, hurken, op mijn knieën zitten, lopen op oneffen terrein, de kindjes van mijn zus optillen en snel draaien op mijn been nog niet, maar daar heb ik dan nog zes maanden voor ;). Naast mijn gevulde trainingsavonden blijven er nog het weekend, twee avonden in de week en mijn vrije maandag over, die goed gevuld zijn met het inhalen van mijn sociale contacten, nu ik weer op de fiets en in de auto kan springen en overal kan komen. Heerlijk! 


Het gevolg is echter wel dat ik niet meer zo veel schrijf. Schrijven was mijn wereld vanuit mijn 'ziektebed' en hoewel ik nog graag schrijf, merk ik dat ik nog veel liever praat met mensen en mensen ontmoet. En ik ben blij dat dat nu weer kan. 
Echter vorige week zondag werd ik getagd in een bericht van college Antonette en dat maakte me meteen nieuwsgierig: Ik kan niet zo goed vooruit taggen maar morgenochtend is het zo ver, hou ons blog in de gaten Marieke Eijsink en Linda Rockx ...
Nu, een week later, op maandagochtend, voordat ik de auto in stap om op kraamvisite te gaan bij een vriendin, heb ik een momentje gevonden om de vragen die Antonette mij heeft gegeven te beantwoorden. 

Prachtige beesten die muskusossen
(Bron: www.nationalgeographic.nl)

Datzelfde 'oer'gevoel had ik vorig jaar in Amerika, toen we oog in oog kwamen te staan met een grizzly en haar jong. Mijn hart bonsde in mijn keel. Een deel van mij wilde heel hard wegrennen, terwijl het andere deel vol ontzag keek naar de logge stappen van mama-beer en de blij-huppelende-tred van haar jong. Dit was in Yellowstone National Park, mijn favoriete park van de parken die ik daar bezocht heb (Yellowstone, Grand Teton, Bryce, Zion, Monument Valley, Natural Bridges, Arches en Rocky Mountain National Park) . 

Grizzly met jong 

De laatste die ik wil noemen is IJsland. Sinds 2008 kom ik bijna elk jaar op IJsland, om met een groep mensen de mooiste wandelingen te maken, die IJsland te bieden heeft. Ik blijf er bij dat je IJsland het beste met de tent kunt ontdekken. Wildkamperen mag er nog wel, maar met een groep van 16 mensen is dat wel lastig. Desalniettemin bieden de campings in het binnenland je zeker de mogelijkheid je het  'wildkamperen' te ervaren. Je staat met je tentje midden in de natuur en veel voorzieningen zijn er niet. Naast mooie campings heeft IJsland veel meer te bieden: van actieve geisers en 'mudpots', geothermisch actieve gebieden, de prachtige kleuren van Landmannalaugar, de bossen van Thorsmork, de vele gletsjerrivieren en watervallen, de actieve vulkanen, warmwaterbaden midden in de natuur, walvissen in de baai van Húsavik en je kunt er prachtige wandelingen maken! Ik hoop nog vele jaren naar dit prachtige eiland te mogen gaan. Hebben jullie al zin om mee te gaan?
Naast alle prachtige dingen die ik gezien heb staat er één land met stip boven aan mijn verlanglijstje. Dat land zou alle dingen die ik hierboven genoemd heb, met uitzondering van de muskusossen en de grizzly's, mij moeten kunnen bieden.. De volgende lange reis gaat naar Nieuw Zeeland! 
2. Waar ging je vroeger heen met je ouders?
Mijn ouders zijn echte strandgangers. Hoewel ik me altijd prima vermaakte in de zee of in het zwembad, hadden de bergen die ik op de achtergrond kon zien een grotere aantrekkingskracht op mij. Vanaf het moment dat ik alleen op vakantie ging ben ik ook steeds meer de bergen in gegaan. Tegenwoordig begeleid ik ook reizen in de bergen en zou ik niet meer op vakantie kunnen zonder dat ik ergens de bergen in kan 
3. Heb je wel eens heimee en zo ja, naar wat/wie?
Heimwee heb ik maar zelden. Ik word zo in beslag genomen van mijn leventje op de bestemming waar ik ben dat ik maar zelden terugdenk aan wat er hier gebeurt. Ik heb ook altijd het idee gehad dat ik me overal ter wereld thuis kan voelen en dat is een heerlijk gevoel. Echter, nu, een jaar nadat ik mijn huisje gekocht heb, merk ik het wel dat ik het heerlijk vind om in mijn huisje thuis te komen (zal ik dan toch nog richting honkvast gaan? ;)
4. Wat is jouw favoriete vakantie tot nu toe geweest?
Oh, zo veel vakanties zijn favoriet. Elke trektocht die ik gelopen heb was zeker de moeite waard, in de zomer en in de winter. Mijn acht maanden in Zuid-Amerika waren fantastisch, de drie maanden in mijn eentje in Azië waren fantastisch, de hondesledetocht in Fins Lapland, van Coast to Coast in Engeland, het noorden van Vietnam, de Nationale Parken van Amerika. Ik geloof dat ik niet kan kiezen... gelukkig maar, dat betekent dat al mijn reizen de moeite waard zijn geweest! 
5. Wat maakt jou gelukkig, buiten reizen om?
6. Wat is je engste ervaring ooit tijdens een van je reizen?
Ik heb me altijd heel erg veilig gevoeld tijdens mijn reizen. Ik ben ook niet heel bang aangelegd en zie in de meeste dingen wel een avontuur, maar twee dingen waren wel spannend. 
7. Als je ’s ochtends wakker wordt en de zon schijnt, wat denk je dan?
8. Welk boek gaat mee op je volgende reis?
9. Als je een reis mocht maken maar geen camera mocht meenemen, is de reis dan nog steeds de moeite waard voor jou?
Absoluut! Ik fotografeer heel graag en veel, maar ik ga toch voor de belevenis! Al mijn zintuigen staan open als ik reis en 'zien' is er slechts eentje van. Ik wil vooral ervaren! 
Jammer is dan wel dat je achteraf minder goed je ervaring kunt delen met mensen. 
10. Wat was je duurste reis ooit en zo was het dit waard?

'Mijn' husky's tijdens de tocht! 

Als je een keer echte winter wilt zien, dan kun je dat daar doen. Bomen zijn te herkennen aan de suikerspin-achtige vormen in het landschap en je kunt er wel vijftig tinten wit onderscheiden. Je wimpers bevriezen zodra je één stap buiten zet bij -32 graden en je neus blijft lopen. Je hijst jezelf elke dag in zo'n dik pak dat je eindelijk weet hoe het Michelin-mannetje zich moet voelen. Maar als je dan 's avonds bij komt in de sauna (alle wildernishutten in Finland hebben een sauna) en je je vervolgens in je eva-kostuum in de sneeuw laat vallen en boven je de groene strepen van het noorderlicht ziet dansen, dan voel je je de meest gelukkige mens op aarde. Tenminste zo was het bij mij. 
11. Eens of niet eens (en waarom) : “the world is a book and those who do not travel read only one page”…
Als je niet openstaat voor je eigen ontwikkeling en je niet toestaat te 'reizen' lees je wat mij betreft inderdaad maar één pagina. En als dat voor jou werkt, dan is dat ook goed. Maar ik merk dat ik het nodig heb om boeken te verslinden ;) 
Ik geef de Liebster Award aan Anja, omdat ze mij aan het bloggen heeft gekregen en zelf ook al heel wat mooie reizen heeft gemaakt en ik iedere keer weer heel erg geniet van haar fantastisch verwoorde ervaringen op haar blog: anniepirannie.blogspot.nl. 
Anja, jij mag van mij de volgende vragen beantwoorden. Ik ben benieuwd naar je antwoorden! 


Collega Antonette is genomineerd voor de Liebster Award met haar blog www.we12travel.nl en heeft mij en Marieke (met haar blog www.geluksmomentje.com) genomineerd. De Liebster Award is een virtuele award waarbij je wordt genomineerd door een mede-blogger om een aantal vragen te beantwoorden.  De award is met name bedoeld voor beginnende bloggers om elkaar beter te leren kennen. Tevens nomineer je zelf een aantal bloggers, die vervolgens jouw vragen weer beantwoorden. 


1. Wat is je favoriete reisbestemming en waarom?
Ik heb niet één favoriete vakantiebestemming, wel een aantal landen waar ik zeker nog eens naar terug wil gaan. Inmiddels ben ik vier keer in Noorwegen geweest, drie keer in de zomer en één keer in de winter. In Noorwegen heb ik mijn mooiste meerdaagse trektochten gemaakt. Wat een fantastische land. Tijdens al mijn tochten ben ik nauwelijks iemand tegen gekomen. Mijn mooiste ervaring is toch wel het oog in oog staan met een muskusos. Het 'oer'- gevoel wat er dan in ja naar boven komt is nauwelijks te beschrijven. Alsof je even weet hoe onze verre voorouders zich gevoeld moeten hebben. 




Soms mis ik een bruine boterham met kaas ;) 


Buiten zijn! Dat kan van alles zijn, als het maar buiten is. zo probeer ik elke dag een rondje op de heide te lopen. Ik woon gelukkig aan de heide, dus dat is niet eens zo moeilijk om te realiseren. Ik kan enorm genieten van de kleine dingen, zie mijn eerdere blog: Liefde is... en The Power of Giving)

De eerste  was in Maleisië. Ik was daar in 2003 in mijn eentje aan het backpacken. Ik had net twee maanden Indonesië er op zitten, moest het verlaten voor mijn visum en besloot via Maleisië met de boot naar Sumatra te gaan. Na een paar dagen op de fantastisch Perhentian Islands, met veel duiken en bbq-en op het strand, nam ik de nachtbus naar Penang om daar in aansluitend in de ochtend met de speedferry naar Sumatra te gaan. Echter toen ik daar aankwam bleek de speedferry vol te zitten en kon ik niet meer mee. Niets aan de hand dacht ik, ik ga op zoek naar een slaapplaats en dan pak ik de volgende boot. Waar ik geen rekening mee gehouden had is dat het een nationaal feestweekend was en alles volgeboekt was. Ik liep dus met mijn backpack in mijn eentje om vijf uur 's ochtends door de verlaten straten van Penang op zoek naar een slaapplaats en kon niets vinden. Ik heb niets naar mee gemaakt toen, maar het gevoel van nergens terecht kunnen, moe zijn en zo op jezelf aangewezen zijn, heeft op mij, toen 23 jarig meisje, een grote indruk aachtergelaten. Eind goed, al goed, toen op de hoek van de straat drie mannen koffie dronken en mij vertelden dat ze nog wel een bed hadden staan. Het was uiteindelijk een fantastische ervaring! 

De tweede was tijdens een trektocht in de winter in de Rätikon in Zwitserland. Met twee vrienden had ik een sneeuwschoentocht gepland van hut naar hut. De hele tocht verliep al niet helemaal volgens plan, omdat we bovenop het zadel overvallen werden door een sneeuwstorm en gelukkig konden schuilen in een douanehutje en ook nog eens overvallen werden door opkomende dikke mist, net toen we over een bevroren stuwmeer liepen, maar dat was nog niet het spannendste. De dag erna was het heerlijk weer, de zon scheen en het zicht was goed. Ideaal. Vol goede moed begonnen we onze tocht. De zomerroute zouden we niet kunnen volgen, dat was te steil en dus vol lawinegevaar, dus moesten we anders. We hadden de avond ervoor de route uitgestippeld op de kaart en begonnen deze te lopen. Er zat een steil stuk in, maar dat was niet zo lang. Hoe het vaak gaat en dat is dus ook het gevaarlijk aan deze tochten, is dat je binnen no-time in een gevaarlijke situatie kan zitten. En dat was nu ook het geval. Bijna boven bij het ruggetje waar we overheen moesten, moesten we nog een stukje klimmen. Dit was een stuk, waar ik achteraf gezien,  touwen had gebruikt. Maar die hadden we toen niet. Ik ben nog nooit zo blij met mijn pickel geweest. Een stukje van 20 meter was het maar, maar als je naar beneden keek zag je het stuwmeer 200 meter beneden je liggen en dat zou dan ook meteen de glijbaan zijn die je zou afleggen als je je grip zou verliezen. Boven op het ruggetje bonsde mijn hart in mijn keel, maar wat een dubbel gevoel. Ik was blij dat ik er was, zo bang ben ik geloof ik nog nooit geweest, maar wat een fantastisch uitzicht!! Aan het eind van de dag ben ik voor de hut in de sneeuw neergeploft, zo kapot was ik van de inspanning en de spanning! 

hmmm.. dit was best spannend!!

Jooooooeeeeehhhhhooooooeeeeee!!! Life is beautiful! Naar buiten! 

Hmmm.. .werkelijk waar nog geen idee! Als mijn volgende reis een trektocht wordt, dan sowieso iets op mijn e-reader. Anders een boek van de stapel hier thuis, die ik op dat moment nog niet gelezen heb ;) 


Mijn duurste reis ooit was mijn reis naar Azië, maar die was ook ruim 3 maanden. Mijn duurste reis, per dag gezien, was de hondensledetocht die ik in Fins Lapland heb gemaakt. Deze reis was echter elke cent, die ik er in gestoken heb, waard. Met een gids en vijf nederlanders hebben we een vijf-daagse huskytocht gemaakt in Fins Lapland. 


Poeh... ja daar ben ik het geloof ik wel mee eens, maar dan wil er wel bij zeggen dat ik reizen in de breedste zin van het woord wil nemen. Iemand kan nooit buiten Nederland geweest zijn, maar wel al heel wat reizen hebben gemaakt. Een reis kan ook een heel mooie persoonlijke ontwikkeling zijn en dan heb je ook heel wat pagina's gelezen ;) 
Reizen staat voor mij symbool aan ontwikkelen. Ik wil me ontwikkelen en wil niet het gevoel hebben stil te staan. Alleen op die manier leer ik meer over mezelf en wil ik ben.


1. Wat is je favoriete reisbestemming en waarom?
2. Waar zou je nu samen met Lieve naar toe gaan?3. Heb je wel eens heimwee en zo ja, naar wat/wie?
4. Wat is jouw favoriete vakantie tot nu toe geweest?
5. Wat maakt jou gelukkig, buiten reizen om?
6. Wat is je engste ervaring ooit tijdens een van je reizen?
7. Als je ’s ochtends wakker wordt en de zon schijnt, wat denk je dan?
8. Ben je wel eens ergens geweest en dat je meteen naar huis wilde gaan, omdat het er niet beviel?9. Als je een reis mocht maken maar geen camera mocht meenemen, is de reis dan nog steeds de moeite waard voor jou?10. Wat was je duurste reis ooit en zo was het dit waard?
11. Eens of niet eens (en waarom) : “the world is a book and those who do not travel read only one page”…

The Power of Giving.....

Lach, en de wereld lacht terug...

Ik ben een wetenschapper. Ik wil bewijs zien voordat ik kan aannemen dat iets zo is. Maar de wetenschapper in mij botst regelmatig met mijn spirituele ik, die zo graag wil geloven dat dingen zijn, zoals je leest op wandtegeltjes en tegenwoordig op alle social media, waar ik aan deelneem. 

Soms doe ik wel eens een experiment, om bewijs te zoeken voor iets waarvan ik zo graag wil dat het zo werkt.

Een paar dagen terug viel mijn oog op de tekst "Lach, en de wereld lacht terug" en ik voelde een experiment opkomen. Met mijn ene kruk in mijn hand (de ander staat al nutteloos te zijn in de hoek ;) en bewapend met mijn mooiste glimlach, wandel ik naar de heide om te onderzoeken of mijn lach inderdaad zo aanstekelijk werkt als de tekst doet vermoeden. Het is niet druk en ik ben licht teleurgesteld dat ik niemand tegenkom om mijn lach mee te delen. Als ik me met mijn boek op een bankje heb genesteld lopen er twee vrouwen voorbij, druk in gesprek, bijna niet in de gaten hebbend dat ik er zit. "Goedemorgen" zeg ik met een grote glimlach en ik krijg een even vrolijk "goedemorgen" terug. Het werkt! Maar de wetenschapper in mij laat het niet bij deze ene keer; er is meer bewijs nodig. Een mountainbiker komt voorbij en lacht naar mij als ik hem gedag zeg met mijn lach. Hij is te inspannend bezig om een woord uit te brengen. Even later lopen een moeder met haar, ik schat, twee jarig jochie langs en zij lacht vriendelijk als ik met mijn mooiste glimlach weer "goedemorgen" zeg. Als ze voorbij gelopen zijn, draait het jochie zich om en zwaait naar mij. Ik zwaai terug en merk dat mijn glimlach nog steeds op mijn gezicht geplakt zit.

Er verschijnt altijd een glimlach
op mijn gezicht bij het zien van
deze prachtige oerbeesten. 

Als ik mijn aandacht weer op mijn boek richt, breekt de zon door en lijkt het net of de hele wereld reageert op mijn glimlach. Kort daarna krijg ik bezoek van een Schotse hooglander, die vlak langs het bankje loopt waar ik op zit, even rustig blijft staan en vervolgens in de zon zichzelf schoon likt. Wat een schoonheid! 

Met een grote glimlach loop ik terug naar huis met in gedachten de tekst: "Lach, en de wereld lacht terug". Dit experiment is geslaagd! 

Aaaaahhhhhh......
Als je je bewust bent van je kracht, kun je deze ook inzetten. Bewust van mijn glimlach loop ik de klas in. Ik ben vandaag door een collega uitgenodigd om een gastles te geven over mijn slechthorendheid. Het is voor mij een onbekende klas, maar al meteen merk ik dat mijn glimlach effect heeft, een aantal leerlingen glimlachen vol overtuiging terug, bij een aantal trekken de mondhoeken nog voorzichtig een beetje omhoog. 

tja.. hier ga je toch gewoon
 van lachen? 

Omdat de les over mij gaat, vertel ik over mij en laat ik wat foto's van mij zien als kind. Met een luid "Aaaaaaahhhh"  wordt mijn foto toegelachen. Babyfoto's doen het altijd goed in de klas.
Het is een leuk en open gesprek. Ik vertel ze wat er bij mij aan de hand is en hoe men er achter gekomen is dat ik minder goed hoor, waar ik moeite mee heb, wat ik moeilijk vind en wat ik juist heel erg goed kan en zij stellen me een heleboel oprecht geïnteresseerde vragen. Eén meisje is wat verlegen en stelt haar vraag met haar hand voor haar mond en ik kan haar dus niet verstaan. Als ik haar, met een glimlach, vraag om haar vraag te herhalen, zegt ze, met een verlegen glimlach: "Oh, dat kunt u zo natuurlijk niet verstaan."  Een jongetje geeft me, heel lief en zachtjes, een compliment: "Ik heb dat nooit aan u gemerkt". Ik dank hem met een lach en hij lacht verlegen terug. 

Aan het eind van de les ben ik nog omringd door een groepje leerlingen die alles willen weten over mijn slechthorendheid en mijn hoortoestellen en ik voel me bijzonder. Niet zo zeer vanwege de interesse voor mijn 'handicap', maar vanwege het feit dat ik iets van mezelf heb gedeeld en heel erg bewust meemaak wat ik er voor terugkrijg. En dat allemaal met een lach op mijn gezicht. 

Delen, delen, delen....

Lang heb ik mezelf verstopt achter hoge muren van schaamte en onzekerheid. Nog niet zo lang geleden heb ik besloten dat ik dat niet meer wil. De grootste uitdaging ligt hem voor mij in het delen, delen en delen. Delen wat er in mij omgaat, wat ik wil en wat ik van iets vind. En het gekke is, ik vind het nog leuk ook. Vaak merk ik dat men het interessant vindt om te weten wat er in mij omgaat, het vaak duidelijker is voor de ander als ik vertel wat ik wil en men wel ruimte heeft voor wat ik vind. Sterker nog, ik krijg het ook steeds vaker van de ander terug en dat maakt me blij! Ik ga daar van lachen en zoals eerder gezegd: Lach, en de wereld lacht terug! 

LACH, LACH, LACH
De laatste tijd lach ik veel en steeds harder! Niet alleen omdat ik veel tijd doorbreng met mijn buurmeisje en buurjongetje, die allebei de meest aanstekelijk lach hebben, waardoor, als de lachsalvo eenmaal begonnen is, het niet moeilijk is om niet in een schaterende slappe lach te eindigen. Maar ook, omdat ik de effecten van mijn 'openstellen' steeds meer zie en terug krijg. En daar kan ik heerlijk van genieten! Zo erg, dat ik mezelf er regelmatig op betrap met een heel grote glimlach rond te lopen! 

En daarom: Smile, Breathe and go Slowly! (Thich Nhat Hanh)

Babysteps...

"Rik....RIK... Kom snel, je mist het!"

Dat waren mijn enthousiaste woorden toen ik voor het eerst na mijn operatie weer op de fiets zat bij de fysio en ik voor het eerst een hele slag kon maken. Vijf minuten daarvoor was ik begonnen met het heen en weer wiegen van de pedalen, tot zover mijn knie aan kon om langzamerhand dichter bij een hele ronde te komen. Na iets minder dan vijf minuten, en net op het moment dat mijn fysiotherapeut Rik even een oefenschema ging halen, kreeg ik het voor elkaar om een hele ronde te draaien op de fiets. Weliswaar met twee verkorte cranks, een verhoogd zadel en alleen druk op mijn rechtervoet, maar toch, het begin was er.
Dat is vier en een halve week geleden. Inmiddels trap ik met beide benen, met rechts een normale crank, links nog wel een verkorte crank en een normale zadelhoogte. Gisteren was ik klaar voor de volgende stap. We bouwen nu de crank aan de linkerkant van de fiets langzaam op naar een normale lengte van de crank, want als ik dat voor elkaar krijg, pijn- en klachtenvrij, dan mag ik ook weer buiten fietsen. Een grote beloning voor mij, dus, zo doelgericht als ik ben, had ik al uitgerekend dat als ik ieder keer als ik bij de fysio ben, ik mijn crank één treetje verder zou krijgen, ik over vier weken weer op mijn fiets buiten kan fietsen. Omdat het afgelopen vrijdag niet gelukt was, was ik gisteren dus extra gemotiveerd... Vol goede moed stap ik op de fiets en begin al vast in te fietsen met de crank op stand 8 (moet uiteindelijk naar 0). Ik dacht dat het wel goed zou zijn om alvast wat in de fietsen en de knie soepel te maken voor de volgende stap. Helaas dacht mijn knie er anders over. Na 15 minuten fietsen was het nog niet pijn- en klachtenvrij (een voorwaarde om verder te mogen) en dus blijf ik hangen op stand 8. Wat een tegenvaller. Ietwat gedemotiveerd begin ik aan de rest van mijn oefenprogramma, waar het me wel lukt om met de krachtoefeningen weer wat gewicht meer te nemen.... 

Anne (mijn andere fysiotherapeut) stelt me gerust door te zeggen dat sommige overgangen minder makkelijk gaan dan andere en dat het best zou kunnen dat volgende week de crank ineens op stand 5 of 6 staat. Ook herinnert ze mij eraan dat ik stand 9 heb overgeslagen. Zij ziet het zeker nog wel gebeuren dat ik over vier weken weer buiten fiets, als ik nu maar goed op de signalen van mijn knie let en daar gehoor aan geef. Ook al gaan de stapjes minder snel dan dat ik graag zou willen... 


"Anne.... ANNE.... Kijk! Ik kan lopen!"

Vooruit stiefelend met twee krukken stevig omklemd en met een beetje druk op mijn voet (maar het liefst zo min mogelijk) "loop" ik van de ene kant van de ruimte bij de fysiotherapeut naar de andere kant. Omdat het nog niet erg veel op lopen lijkt laat Anne me even op twee benen staan om me te laten voelen dat het kan. En dat werkt! Ik oefen nog een beetje met lopen en merk dat ik steeds meer op mijn been durf te gaan staan. 

Dat is anderhalve week geleden. Ik werd naar huis gestuurd met de mededeling dat ik langzamerhand maar weer eens moest proberen meer te gaan lopen en elke dag een blokje om moest gaan doen. Zo gewend als ik ben om alles alleen te moeten regelen en zo gehecht aan deze "vrijheid", was ik erg blij met deze boodschap. "Joehoe! Ik kan weer zelf naar de supermarkt en ben dus niet afhankelijk van anderen van mijn boodschappen!" (Echt, ik ben echt heel blij met alle mensen die de afgelopen weken boodschappen voor mij hebben willen doen, nogmaals dank daarvoor, maar dit voelt echt als een stukje meer vrijheid!) 

Dus vorige week woensdag trok ik mijn stoute schoenen aan en besloot naar de supermarkt te lopen voor mijn dagelijks blokje om en om een pak melk te halen. Dat leek me te overzien aan hoeveelheid en gewicht van de boodschappen. De heenweg ging goed, verbazingwekkend goed! De kracht van het weer kunnen doen wat je een tijdje niet hebt kunnen doen lieten mij zonder problemen, weliswaar iets langzamer dan normaal, bij de supermarkt aankomen.
Eenmaal in de supermarkt begonnen de problemen... Oh, eh, bananen heb ik ook niet meer en eh.. een paprika voor het avondeten.. oh ja.. ik moest ook nog wc papier hebben.. eh ja een mandje is toch wel handig...maar eh hoe neem ik dat mandje mee? Echt als ik een hand over had gehad had ik een filmpje gemaakt van mijn gang door de supermarkt... winkelmandje (met wieltjes) een zet geven met mijn krukken (en maar hopen dat hij niet te veel zou raken in de weg naar voren) en zelf er achter aan stiefelen en dan het winkelmandje weer een zet geven en zelf weer lopen.... Drie kwartier later, met veel te veel boodschappen en veel te veel heen en weer gelopen in de supermarkt, stond ik bij de kassa en kwam ik er achter dat het allemaal nèt niet paste in mijn kleine rugzakje (ik ging tenslotte alleen voor een pak melk). Buiten voor de supermarkt heb ik mijn been op een bankje gelegd om even in het zonnetje bij te komen en vervolgens mijn rugzak zo te 'verbouwen' dat ik al mijn boodschappen mee kon nemen, want ik had natuurlijk geen handen vrij. Op de terugweg was ik minder blij en voelde de kracht, die ik op de heenweg had gevoeld, helemaal niet meer. Puffend, hangend in mijn krukken, heb ik zelfs overwogen om 300 meter van mijn huis een taxi te bellen omdat alles zeer deed en ik serieus dacht dat ik mijn huis niet meer ging halen. Het waren de bemoedigende praatjes van de straatwerkers (en mijn stellige overtuiging dat als ik ergens aan begin, ik het ook af moet maken) die mij uiteindelijk thuis hebben gekregen. Rillend van het suikertekort, pips van de inspanning en met een dikke en warme knie ben ik uiteindelijk door Mariska, mijn redder-in-nood-buuf, die precies op het goede moment naar buiten kwam, het gebouw in begeleid. De rest van de dag heeft mijn been hoog gelegen en heb ik voor het eerst na de operatie mijn coldpack uit de vriezer moeten pakken..... Dit was duidelijk een stap te veel! 

Inmiddels gaat het steeds beter met lopen. Elke dag probeer ik een stukje naar de heide te lopen, tot het eerste bankje, zit daar dan een tijdje en loop dan weer terug. En soms word ik door een lieve vriendin een stuk verder over de heide geduwd, in een rolstoel, die ik sinds een week heb, om mijn wereld weer wat te vergroten. Mijn lichaam vraagt ook om beweging. Mijn bovenbeen en kuit in mijn linkerbeen beginnen te protesteren als ze een tijd niet gebruikt worden en in mijn lage rug wordt het onrustig als ik te lang in één positie zit....

Gisteren was Anne tevreden. Mijn knie gaf nauwelijks reactie, terwijl ik het afgelopen weekend toch een stuk over een zanderig pad heb gelopen, omdat ik daar met de rolstoel niet doorheen kon. Dat is goed nieuws. Tijd voor de volgende stap. In de oefenruimte sta ik klaar om samen met Anne mijn loop te perfectioneren, als zij ineens haar hand uitsteekt en zegt: "Geef mij de linkerkruk maar." "Eh... oke", weet ik nog net uit te brengen, omdat ik dit helemaal niet verwacht had nadat ik met fietsen op hetzelfde niveau ben blijven hangen. "Loop maar een paar passen", zegt Anne en ik denk alleen maar 'Ja, daaaag, dat gaat toch niet lukken.' Maar voordat mijn gedachten afgelopen zijn loop ik op één kruk naar de andere kant van de ruimte.. Het kan! Joehoeee! Nu mag ik dus thuis (en voorlopig alleen in huis) oefenen met het lopen met één kruk. En dat is fijn, want nu kan ik gewoon mijn kop koffie in de hand meenemen als ik van de keuken naar de woonkamer loop! 

Babysteps...

Opnieuw leren lopen en fietsen... alles gaat met kleine stapjes. Nog duidelijker dan voorheen merk ik dat het nemen van te grote stappen afgestraft wordt. Soms meteen, soms veel later... (is dat eigenlijk niet met alles zo?)
Ik wist van te voren dat dit een lange weg zou worden (negen maanden tot een jaar was de deal waar ik voor tekende) en toch probeer ik dit weer in te korten en sneller te doen. Omdat ik zo graag WIL....Misschien moet ik in deze Loesje's uitspraak maar ter harte nemen. 

"De weg is lang... Mooi! Dan is ie er in ieder geval!"

Liefde is...

Liefde is....

Liefde.. Ik heb een groot hart... En heel veel liefde te geven. Soms overstroom ik zo van liefde die ik kwijt wil dat ik gewoon niet weet wat ik er mee aan moet. Dat resulteert meestal in overdadig veel knuffels aan wie maar in de buurt is, luid gezang en contact maken met iedereen die langs loopt.
En soms wou ik dat ik de liefde die ik voelde ook op dat moment kon uiten, zonder dat het tegen gehouden wordt door (meestal) de gedachte "wat zouden anderen (of de ander) er van vinden?" of een andere drempel, die op dat moment aanwezig is.

Liefde gaat wat mij betreft niet alleen over het weggeven van de liefde die jij voelt, maar ook over het ontvangen van de liefde die anderen je geven of de liefde de je zelf voelt door de acties van anderen. Hieronder een paar voorbeelden.

Liefde is ....

* Liefde is als de zon, die naar binnen schijnt als je met een kop koffie op de bank zit en je op dat moment even helemaal tevreden kunt zijn met wie je bent. 

* Liefde is als kinderkusjes. Ook al gaan ze vaak gepaard met snot en kwijl, je kunt er geen genoeg van krijgen. Of het nu de kusjes zijn van de kindjes van mijn zus, van kindjes van vrienden die ik regelmatig zie of van kindjes van vrienden die ik één keer per jaar zie, kinderkusjes zijn puur. Want een kind dat geen kusje wilt geven, doet dat niet. 

* Liefde is zien dat iemand om wie je veel geeft iets over zichzelf ontdekt wat jij al lang in haar gezien had en daar trots op is.

* Liefde is als je buurmeisje naar je zwaait vanaf het balkon en jij zwaait terug. 

* Liefde is als een jonge hond in al zijn enthousiasme naar je toe komt rennen en hoewel hij weet dat hij niet tegen je op mag springen, dat toch doet, omdat hij zo enthousiast is en merkt dat er aandacht te halen valt.

* Liefde is als een vriendin langskomt en een maaltijd voor je heeft gekookt omdat het koken op dit moment lastig gaat.

* Liefde is als je om 11.00 uur in de ochtend op je balkon met een vriend toastjes met tapenade en humus eet, bij wijze van lunch, met druiven toe.

* Liefde is de oerkracht van grazende hooglanders die wordt vastgelegd op een prachtige foto. 

* Liefde is een verrukkelijk driegangenmenu in eigen huis klaargemaakt krijgen, terwijl het, nog net niet 1-jarige, dochtertje van de koks meerdere malen kleine stukjes 'los' door je huis loopt. En vooral het terugzien van haar handjes op je tv de volgende dag. 

* Liefde is op je rug op een grote trampoline liggen en staren naar de felblauwe lucht terwijl je in de bomen de vogels hun lied hoort zingen en voor jouw gevoel de tijd even stil staat. 

* Liefde is het enthousiasme van iemand over de chat kunnen 'voelen' en daar zelf net zo blij van worden. 

* Liefde is je buurjongetje die erachter komt dat hij sterk is als hij je dumbells optilt en je buurmeisje dat glimlachend improviseert op je piano.

* Liefde is samen met een vriendin op de bank hangen en genieten van een film en wijn. 

* Liefde is de twee houtduiven die elke dag met elkaar hebben afgesproken in de wilg voor mijn huis. 

* Liefde is ontroert raken bij een filmpje over de eerste kus tussen twee wildvreemde mensen en dan terugdenken aan de keren dat je zelf zo hartstochtelijk gekust bent. 

* Liefde is ... nog zoveel meer....

De afgelopen jaren ben ik vooral bezig geweest met het zoeken van liefde in die ene persoon, die mij zou aanvullen, mij liefde zou geven en bij wie ik mijn liefde kwijt kon. 
Steeds meer kom ik erachter dat ik aan één persoon niet genoeg heb om al mijn liefde kwijt te kunnen, noch zou één persoon mij alle liefde kunnen geven die ik nodig heb. Zolang ik maar weet dat ik mensen om me heen heb bij wie ik en mijn liefde welkom zijn en die hun liefde met mij willen delen, voel ik me geliefd.

Want liefde ligt voor mij in de kleine dingen die er voor zorgen dat er een glimlach op mijn gezicht verschijnt, waardoor ik even het slechte en het vervelende kan vergeten, even de tijd stil kan laten staan en even mezelf kan zijn, zoals ik ben. 

(En natuurlijk zou het mooi zijn als ik die ene persoon nog tegenkom, maar bovenstaande maakt het allemaal net iets minder nodig) 

Just an ordinary day...

Heerlijk op mijn balkonnetje in de zon

"Hey hoe gaat het met je? Hou je het allemaal een beetje vol? En wat doe je eigenlijk de hele dag?"

"Ja het gaat eigenlijk best goed. Mijn knie herstelt goed, maar ja, het duurt lang. Ja, zolang ik mijn dumbells, powerball, gripmaster, boeken, tv, schetsboek, piano en computer in de buurt heb en af en toe iemand langs komt hou ik het wel vol. Wat ik de hele dag doe? Eh......."
Tja, wat doe ik eigenlijk de hele dag? Hieronder een voorbeeld van 'just an ordinary day'. 

7.00 uur: ik word bijna mijn bed uit getrild, omdat ze voor mijn huis de riolering in de straat aan het vervangen zijn. Ik kan letterlijk de gesprekken tussen de werklui volgen (wat voor mij al heel bijzonder is) en door het getril is ook mijn blaas geactiveerd. Dus ik hijs mezelf uit bed en hinkel op mn krukken naar de wc. Ik vind het nog te vroeg om op te staan, dus ik kruip weer terug en geniet van het feit dat dat nu kan. 

8.30 uur: niet meer geslapen en genoeg gelegen. Ik begin aan mij dagelijkse buikspier- en kniestrekoefeningen. Ik ben blij dat dat al een onderdeel van mijn dagelijkse routine is geworden. Hoe meer ik oefen hoe sneller de revalidatie uiteindelijk gaat. Daarna strompel ik naar de douche, het is vandaag weer douchedag. Tegenwoordig douche ik nog maar één keer in de twee dagen, omdat het simpelweg veel energie en tijd kost. Wassen kan ook. Na het douchen masseer ik mijn knie en onderbeen. Op deze manier probeer ik te voorkomen dat er veel bindweefsel rond mijn littekens wordt gevormd en hoop ik snel het gevoel in mijn onderbeen weer terug te krijgen. Dat is er namelijk nog steeds niet helemaal. Ook is het goed voor de doorbloeding, want de dag met koude voeten beginnen is niet fijn, omdat mijn linkervoet dan vaak helemaal niet meer warm wordt..  
Ik maak ontbijt en koffie, rij deze op mijn trolley naar de woonkamer en geniet ervan terwijl ik Grey's Anatomy kijk, die ik gisteren heb opgenomen.

De cpm-machine

10.00 uur: tijd voor mijn eerste rondje in de cpm-machine. Omdat mijn buiging al op 90 graden zit, mag ik vanaf deze week in plaats van drie keer twee uur, nu vier keer één uur in de machine. Dat scheelt weer. Ik lees in Boeddha van Deepak Chopra. Prachtig boek! 

11.00 uur: Tijd om de was op te vouwen, die mijn moeder het afgelopen weekend voor me heeft gewassen en gisteren door Nicole (mijn superlieve en té gekke collega die mij elke maandag helpt met de huishoudelijke dingetjes en heerlijk voor me kookt) is afgehaald. Ik heb wel meteen spijt dat ik Nicole gevraagd heb om de wasmand in de woonkamer te zetten. Bij nader inzien gaat het opvouwen van de was beter als ik op bed zit met mijn been gestrekt. Het kost me tien minuten (maar krijg er wel een oefening voor terug) om de wasmand in de slaapkamer te krijgen. 

De was moet ook gedaan worden

Als de was opgevouwen is ga ik verder met mijn fotoboek van mijn reis in Amerika. Leuk! 

12.45 uur: tij voor mijn tweede rondje cpm. Ik zit een uurtje achterover en lees weer in Boeddha. Ondertussen zie ik buiten de zon vertrekken en bedenk ik me dat ik beter eerst buiten op het balkon had kunnen zitten voor mijn dagelijkse halfuurtje buitenlucht. 

14.00 uur: tijd voor lunch. Er was nog een beetje pastasalade van gisteren over. Heerlijk! Ik pak mijn boek over 'Gezond reizen in risicogebieden' en vertrek naar mijn stoeltje op het balkon waar ik even in de buitenlucht ga zitten. In het schrale zonnetje lees ik over malaria, bilharzia en andere tropische ziektes. Hmm, heerlijk om even buiten te zijn! Na een half uur begint het toch wel koud te worden en besluit ik weer binnen verder te werken aan mijn foto-album.

Spelen met uitzicht...

16.00 uur: Ik doe een poging om John Legend's 'All of me' op de piano te leren. Vooralsnog gaat de zang beter (en die is al niet heel goed), maar oefening baart kunst, dus ik ga stug door. Na twintig minuten gaat mijn been tintelen en laat ik de piano voor wat hij is, wel blij dat in ieder geval elke dag even kan spelen. 

Dan komt Mariska, mijn lieve buuf die ik gelukkig mag benaderen voor een avondje wijn drinken of gezellig een filmpje kijken, langs. Ik moet een beroep doen op haar mantelzorg, aangezien mijn vuilniszak vol zit en ik die niet zelf eruit krijg en naar de container kan brengen.

Mijn Rock(x) Rings

Even later wordt er weer aangebeld. Ik heb mezelf net in de cpm geïnstalleerd voor de derde ronde van vandaag. Ik 'ontkoppel' mezelf en  strompel naar de bel. Een pakketje deze keer. Tegen de tijd dat ik bij de bel ben, gaat de bezorger er al vanuit dat ik niet thuis ben en hebben de bovenburen al opengedaan. Hij legt mijn pakketje op mijn trolley en, zo blij als een kind dat cadeautjes krijgt van Sinterklaas, rijd ik de trolley naar de woonkamer om mijn (zelf-bestelde) pakketje open te maken. Jeej! Mijn Rock Rings zijn er, zodat ik in een later stadium ook thuis mijn arm-, borst- en schouderspieren kan trainen! 

18.00 uur: Pizza-time. Vandaag eet ik pizza! Makkelijk te maken en snel klaar. Jummie! Ik eet hem lekker op de bank voor de tv. 

20.00 uur: ik kruip in mijn cpm machine voor mijn laatste rondje. In deze ronde kijk ik vaak tv omdat het te donker is om te lezen. Daarna werk ik nog verder in mijn fotoboek en schrijf ik dit verhaal.

Straks, voordat ik ga slapen, sluit ik de dag af met buikspier- en kniestrekoefeningen en masseer ik mijn been en voet weer, om niet met een koude voet te moeten gaan slapen. 

En dit is 'just an ordinary day', als ik de hele dag alleen thuis ben. Hoewel het lijkt op een heerlijke dag, waarop ik allemaal dingen kan doen waar ik normaal nooit aan toe kom, ben ik blij dat niet al mijn dagen zo zijn.
De confrontaties met mezelf, wie ik ben, wat ik wil en waar ik sta, die toch regelmatig om de hoek komen kijken als ik alleen thuis ben, heb ik hier niet genoemd. Een groot deel van de tijd ben ik daar ook mee bezig. Omdat ik er nu niet van weg kan lopen (letterlijk en figuurlijk) lijken deze momenten zich vaker voor te doen dan normaal en kan ik niet anders dan ze er te laten zijn. En weer van alles over mezelf te ontdekken. Soms heel leuk en soms heel pijnlijk. En ook dat gebeurt op een 'ordinary day'.....

De dagelijkse momenten op het balkon, e-mails, telefoontjes, appjes, facebook-berichten en wordfeudspelletjes houden mijn wereldje groter dan alleen mijn eigen huis en gelukkig weten genoeg mensen de weg naar mijn huis te vinden (ondanks de omleiding en het tijdelijk ontbreken van een weg) voor een kop koffie en een babbel of een 'ontvoering' naar een mooie plek in de natuur zodat ik even van me af kan staren. 

Dus wat doe ik nu eigenlijk allemaal en hoe kom ik de dag door? Ik doe wat ik voel dat ik op dat moment wil en kan doen en ik kom de dag door, door extra te genieten van de 'gewone' dingen. 

Zelfredzaamheid...

Ik ben op de helft! 
Nou ja op de helft van de periode dat ik niet op mijn been mag staan en zes uur per dag in mijn cpm-machine mijn been heen en weer laat bewegen. Tijd voor een paar dingen die ik de afgelopen weken heb meegemaakt door het leven op krukken als er niemand anders in huis aanwezig is. 

* In de eerste week was ik nog bijna niet alleen thuis en kon ik heerlijk genieten van mijn familie en vrienden die met liefde mij alles brachten wat ik op dat moment nodig had. Alleen naar de wc gaan moest ik zelf. Maar op een gegeven moment was die dag daar dat er niemand langs zou komen en er ook niemand in de ochtend was en niemand die bleef slapen. Van een vriendin had ik de tip gekregen om een rugzakje te dragen waarin ik alles kon doen wat ik nodig had, me dan verplaatsen naar de plaats waar ik het nodig had en daar dan mijn rugzakje uitpakken. Het leek ideaal, om niet in de keuken te ontbijten (ik kan daar sowieso niet zitten) en het leek me ook wel makkelijk. Dus vol goede moed begin ik in de keuken mijn ontbijtje in te pakken. Met een schaaltje, pak yoghurt, afgesloten bakje met cruesli, thermoskan met heet water, zakjes oploskoffie (bij gebrek aan het mee kunnen nemen van versgezette koffie met heerlijke opgeklopte melk), lepel en twee mandarijnen in mijn rugzak kon ik mijn weg naar de woonkamer beginnen en daar genieten van mijn ontbijtje. Nadat ik alles uitgestald had en eindelijk met mijn pootje omhoog zat (alles kost tegenwoordig veel energie) was het eerst tijd voor een kopje koffie... kopje?? Oh die staat nog in de keuken. Terug hobbelen naar de keuken, rugzak vergeten natuurlijk, maar 1 kopje kan ik vast ergens tussen klemmen en een kopje pakken.. Hmm het kopje stond achter in de kast op de middelste plank, waar ik dus niet bij kon. Kruk gepakt, kruk in de kast, heel voorzichtig heb kopje schuiven en zo toch een kopje, terug hobbelen naar de bank en het ontbijt kon beginnen. ... wel met koffie gelukkig. De ochtend was al bijna om.

Tegenwoordig heb ik een trolley te leen waar ik mijn lekker vers gezette koffie met opgeschuimde melk op kan zetten, mijn bakje yoghurt met cruesli en mijn fruit en die rijdt heel makkelijk naar de woonkamer. Scheelt een hoop tijd en energie ;) 




* Ondanks dat ik in de winter geopereerd ben, is het echt voorjaar hier en elke dag probeer ik minstens een half uur buiten te zijn om wat uv-straling op te doen en mijn vitamine D-gehalte op peil te houden. In het begin was dat lastig, want ik kon nog niet lang staan en ik had niets op mijn balkon staan om te zitten. Op een heerlijke zonnige dag moest en zou ik op het balkon zitten. Dus daar moest een stoel komen. Een klapstoeltje zou ik wel zelf naar het balkon kunnen krijgen. Dat was een mooie oefening. Ik had bedacht dat ik het stoeltje zou verplaatsen en dan zelf er achteraan zou hobbelen, en dan het stoeltje weer verplaatsen en dan zelf weer hoppen. Dat leek in theorie te werken, maar bij de eerste keer het stoeltje verplaatsen, bleef hij niet tegen de muur staan, gleed hij weg en lag plat op de grond.  Bukken en dingen van de grond oprapen gaat niet zo makkelijk, dus dat was een uitdaging. Uiteindelijk het stoeltje kunnen pakken door mijn kruk achter de leuning te haken en deze als hefboom te gebruiken. En toen begon de poging weer opnieuw. Na twintig minuten zwoegen stond het stoeltje buiten en kon ik zitten. Helaas besloot de zon toen net weg te gaan. Maar gelukkig zijn er daarna nog zat zonnige momenten geweest om in de zon te kunnen zitten en stond mijn stoeltje er al. 

* Ik heb een heel lieve brief gekregen. Een handgeschreven brief. Prachtig. Hoe vaak gebeurt dat in deze tijd nog? Kaartjes wel, maar een handgeschreven brief? Die krijg ik nooit meer. Ik vond dat de afzender een handgeschreven brief terug verdiende en heb voor het eerst in lange tijd een echte brief op briefpapier geschreven. Ik heb een mooie brief geschreven en wilde hem het liefst meteen posten, zo blij was ik er mee en zo gunde ik het de geadresseerde om deze brief snel te krijgen. Maar ja bij gebrek aan postduif en een brievenbus die te ver weg was moest ik toch twee dagen wachten, omdat er dan weer iemand zou komen die hem mee kon nemen en posten. Baalde ik wel een beetje van (email is toch makkelijker dan, hoewel wel onpersoonlijker). Gelukkig wilden mijn buurjongen en buurmeisje wel postbode spelen en werd de brief toch nog dezelfde dag gepost. Ik hoefde het alleen maar te vragen. 

* last but not least: je leert heel mindful om te gaan met een kop koffie die je omstoot. De natuurlijke reflex van opstaan, naar de keuken sprinten en een doekje halen om de schade op de vloer en het kleed zoveel mogelijk te beperken is bij mij nu niet mogelijk. Het gaat al mis bij het opspringen. Dus alternatief is heel lang kijken waar de koffie naar toe loopt, vervolgens de schade berekenen en tegelijkertijd een lijstje maken met spullen die je uit de keuken mee moet nemen (doekje, schoonmaakmiddel, nieuwe koffie), rugzakje op, rustig hobbelen naar de keuken, spullen pakken, terughobbelen en dan beginnen met schoonmaken. Drie dagen later vond ik nog een koffievlek terug.

En zo zijn er nog wel een aantal dingen te noemen. Zo was ik al heel blij met mijn designradiator in de badkamer, nu kan ik hem ook als klimrek gebruiken als ik mezelf na het douchen van de stoel moet hijsen. Mooi oefentoestel ;)

Ik word wel steeds handiger in dingen. In plaats van alles snel te doen, denk ik nu veel meer na over dingen. Ik was al slecht in multi-tasken en daar moet ik nu helemaal niet aan beginnen. Wil ik iets voor elkaar krijgen (hoe klein ook) moet ik eerst nadenken over de weg er naar toe. Stap voor stap dus... 

En zo krijg ik in mijn eigen huis een gratis cursus zelfredzaamheid gegeven door de beste docent, namelijk ikzelf. 

The meaning of sports....

Ik heb een sportlijf. Niet dat ik in een strak afgetraind lichaam rond loop, maar ik heb een lijf dat wil en moet sporten. Altijd al gehad. Ik moest en zou bewegen, dat kon gewoon niet anders. Mijn lijf en bewegen is een symbiose, ook wel mutualisme genaamd, waar beiden een voordeel van hebben. Ik heb ook een lijf dat snel uitdijt als ik meer binnen krijg dan dat ik verbrand en een hoofd dat snel volloopt met allerlei gedachten, waar ik dan op dat moment ook meteen iets mee moet. Sporten, bewegen helpt me om niet te ver uit te dijen en mijn gedachten enigszins te kanaliseren. Aan de andere kant heb ik mijn lijf en mijn hoofd nodig om te kunnen blijven sporten. Het hele jaar door train ik, apparaten trekken in de sportschool, hardlopen, fietsen, wandelen, klimmen (het zogenaamde onderhoud), om een paar keer per jaar een prachtige tocht in de bergen te kunnen maken, zowel zomer als winter. Dat is wat me blij maakt en me energie geeft.

Maar nu is de symbiose verstoord.
Herstellende van een knie operatie mag ik de eerste zes weken niet op mijn been staan. Gevolg: mijn lijf kan niet bewegen op een manier waarop het wil. Gevolg: mijn hoofd loopt over van allerlei gedachten waar ik meteen iets mee wil. Gevolg: met het grootste gedeelte van die gedachten kan ik nu niets en ik kan het niet kanaliseren. Gevolg: ik loop over van energie. (En dan noem ik nog maar even niet de gevolgen die te maken hebben met minder eten en proberen niet uit te dijen en dat soort dingen. Wat ook niet meevalt omdat de meesten die hier komen iets lekkers meenemen voor bij de koffie... dank jullie wel daarvoor, want dat is het precies.. iets lekkers!) En ik mis mijn sporten, mijn reizen, de rust en voldoening die ik daarvan krijg...

Net als wat de natuur (ik ben en blijf toch bioloog) doet als een evenwicht verstoord wordt, gaat nu ook mijn lijf op zoek naar een nieuw evenwicht. Kan ik nu niet bewegen omdat ik niet kan wandelen, hardlopen, klimmen, etcetera, dan zal ik dus op een andere manier moeten bewegen (en mijn onderhoud doen). Bewapend met een powerball, een gripmaster, diverse dumbells en mijn oefeningen voor thuis van de fysio, probeer ik elke dag op deze manier mijn energie kwijt te kunnen. In de ochtend en avond doe ik mijn buikspieroefeningen en oefeningen om mijn knie aan te sterken. De rest van de dag knijp ik in mijn gripmaster of probeer ik mijn powerball draaiende te houden met één hand, terwijl ik in mijn andere hand één van de dumbells op en neer beweeg. Om mijn energie maar kwijt te kunnen. Of hop ik door het huis om van alles en nog wat te doen, wat ik eigenlijk niet kan en mag doen...en soms, als niets in de buurt ligt en ik eindelijk weer zit, dan schud ik gewoon mijn hele lijf heen en weer. Het ziet er misschien wel raar uit, maar het werkt....(hoop niet dat de overburen 112 gaan bellen omdat ze denken dat ik een toeval krijg... ;-)  Alles om te kanaliseren....

De bezoeken naar de fysio zijn de momenten in de week waar ik naar toe leef. Even op de apparaten zitten (mijn bovenlijf, armen en rug sterken, want met mijn benen mag ik nog niets doen), het gevoel krijgen dat ik 'gewerkt' heb en de zweetdruppeltjes over mijn rug voelen glijden. Dan ervaar ik, op dat moment en in deze situatie, hetzelfde als wat ik ervaar  als ik na een lange, zware klim bovenop de berg sta en uitkijk over het landschap waar ik net doorheen gelopen ben. Het gaat niet alleen om het doel, maar ook om de weg er naar toe. Stapje voor stapje, beetje bij beetje.... 
Als ik deze week mijn been 90 graden kan buigen dan mag ik volgende week op de fiets (en dan alleen met mijn rechterbeen trappen, maar toch). Mijn lijf geeft het voorbeeld voor mijn hoofd. Stapje voor stapje, beetje bij beetje, gedachte voor gedachte. En zo vind ik met alle kleine oefeningen, powerball, gripmaster, buikspieroefeningen, kniestrekoefeningen, lijf schudden, noem het maar op,  toch een beetje voldoening, waardoor het hoofd ook een beetje tot rust komt.

De symbiose is er weer, in een ander evenwicht. met andere inspanningen, maar ook andere gedachten in mijn hoofd. Nieuwe inzichten, hervonden passies en ambities die hun hoofd weer boven water steken. Ik ben benieuwd wat de komende periode mij nog gaat brengen. Doel is mijn knie weer te trainen tot mijn oude niveau. Wat de weg er naar toe mij gaat brengen... ik ga het meemaken..

Ondertussen blijf ik gewoon met mijn powerball, dumbells, gripmaster en oefeningen hand in hand lopen....
(oh ja en over dat uitdijen... dat valt gelukkig allemaal best wel mee... ik heb zelfs het idee dat ik deze 'reis' met een strakker buikje ga eindigen :-D)

'You never have to force the things that are truly meant to be...'

Life on the Rockx....

De naam van mijn blog zou je op de gedachte kunnen brengen dat de verhalen die ik hier schrijf over mijn avonturen in de bergen gaan. Vermoedelijk zullen er zeker verhalen komen over mijn avonturen in en tussen de rotsen, maar 'Life on the Rockx' is veel meer dan dat.

Steeds vaker ontdek ik (kleine) dingen, die zoveel indruk op mij maken dat ik ze wil delen. Niet met iemand specifiek, maar met de wereld om me heen, de mensen wie ik lief heb en met wie ik in contact ben of wil zijn. 'Life on the Rockx' gaat over deze dingen, ontmoetingen die een indruk achterlaten, teksten die ik lees, tekeningen die ik maak of een inzicht dat ik wil delen.

Sneeuwschoentocht Totes Gebrige Oostenrijk - dec./jan. 2012-2013