zondag 24 januari 2016

The Remarkables!

"Als one goes through life one learns that if you don't paddle your own canoe, you don't move" - Katharine Hepburn

"Focus!", denk ik hardop als ik voor de zoveelste keer te snel over de losliggende rotsblokken wil gaan en een breed arsenaal aan vloekwoorden door mijn hoofd geschoten is. Het terrein is lastig, het weer onvoorspelbaar en ik ben niet zeker van mezelf. De tranen staan me in de ogen en het zweet parelt op mijn voorhoofd. Het liefst zou ik stoppen, maar ik weet dat dat niet kan. Ik ben nu hier en ik moet verder, teruggaan is geen optie! 

Verrast door het weer besluiten Ward en ik vandaag toch te gaan wandelen. De weersvoorspellingen waren zo slecht dat we de plannen voor een tweedaagse tocht aan de kant geschoven hadden en min of meer tevreden waren gesteld met een dagje Queenstown en Arrowtown, wat cultuursnuiven. Maar als we 's ochtends wakker worden zijn de hoogste toppen van de Remarkables te zien en besluiten we daar een mooie, of-the-beaten-track, wandeling te gaan maken. 

Goed gepakt en uitgerust gaan we op pad. Het eerste deel is steil omhoog langs een skipiste, wat relatief makkelijk loopt. Bovenaan de piste volgen we een klein stenig paadje omhoog totdat we bij het uitzichtpunt komen dat ons zicht geeft op Queenstown en omgeving, 1700 m onder ons. Alle twijfel die ik in de klim gevoeld had (kan ik dit wel?, ben ik sterk genoeg?,houdt mijn knie zich goed?) verdwijnt als sneeuw voor de zon bij dit mooie uitzicht. Hier doe ik het voor, komen op plekken waar bijna niemand komt en je dan verwonderen over de schoonheid van de natuur, gecombineerd met de zichtbare aanwijzingen van menselijke beschaving. 

      Uitzicht over Queenstown, op 2000 m, 1700 m boven Queenstown. 

Ik voel me trots en nietig tegelijkertijd. Trots omdat ik dit weer kan na mijn knie operatie en revalidatie, nietig omdat ik me realiseer dat ik zo ver weg ben van wat mijn leven is. Ver weg van mijn familie, mijn lieve vrienden, mijn werkeloze, naar opdrachten zoekende, ik weet niet wat ik wil, leventje in Nederland. De vraag die ik me bijna dagelijks stel komt weer naar boven: is dit wel een juiste beslissing geweest? 

Bijna struikel ik over mijn eigen voeten en ben ik weer down-to-earth. Op een steile rotswand met 1700 m grind onder je wil je niet struikelen met het risico weg te glijden en in de laatste momenten van je leven Queenstown steeds dichter bij te zien komen. Deze wandeling is een innerlijk gevecht met mezelf. Ik vraag me continu af of ik wel de juiste keuzes maak, variërend van, of deze wandeling wel goed is voor mij, tot, zal Daphne nog van me houden als ik terug ben, omdat ik zo lang weg ben geweest, en van alles daar tussenin. 
Terwijl ik hierover pieker glij ik weg op een losliggend rotsblok, waarbij ik mijn broek open haal en een schaafwond op mijn been oploop. Ik vloek en tier en zeg tegen mezelf dat ik moet focussen. Deze wandeling is zwaar, er liggen nog heel wat rotsblokken waar ik overheen moet en teruggaan is geen optie. Om dit goed te kunnen doen, vertel ik mezelf, moet ik blijven focussen op het hier en nu en niet blijven hangen in gedachten over dingen waar ik geen invloed op heb. Dat heeft geen zin! Ik snif de laatste gedachten weg, veeg de tranen van mijn gezicht en focus me op de rotsblokken voor me.
Zo kom ik met veel geploeter een uur later heelhuids het blokkenveld uit, waar we getrakteerd worden op een paar prachtige meren, waaronder Lake Alta, één van de decors in de beroemde Lord of the Rings films. Het laatste stuk gaat weer over de skipiste terug naar de auto. Als we zeven uur later de auto weer aantikken, voel ik me trots op mezelf! Na deze tocht kan ik met recht zeggen dat ik weer back-on-track ben! 

     Lake Alta - The Remarkables - Queenstown 

Een paar dagen later bedenk ik me dat deze wandeltocht in vele opzichten Remarkable was. Niet alleen vanwege het prachtige uitzicht en de opzichtige rotswand, die hoog boven Queenstown uittorent, maar zeker ook vanwege de inzichten die ik bovenop, tussen alle rotsblokken heb opgedaan.  
Mijn knie heeft het goed gedaan, maar belangrijker is nog dat ik heb geleerd me niet te veel moet laten afleiden door dingen die ergens anders spelen en waar ik nu niets aan kan doen. Dat kost alleen maar energie en leidt me af van wat ik nu hier doe. En daar is Nieuw Zeeland veel te mooi voor! 
Natuurlijk mis ik Daphne en dat voel ik heel vaak, maar om me nu de hele tijd af te vragen of het wel een juiste beslissing is geweest....

Ik had het gevoel dat ik deze reis moest maken om meer over mezelf te leren en ook al gaat het gepaard met vloeken en tieren, een valpartij en een bijna huilbui, daar boven op de Remarkables heb ik een belangrijke les geleerd. Ik ben de enige die kan bepalen waar ik met mijn leven heen wil! 
En daarmee was deze tocht echt remarkable! 

"Als one goes through life one learns that if you don't paddle your own canoe, you don't move" - Katharine Hepburn

    Op weg naar Gertrude Saddle - Milford Sound, een paar dagen later. 





dinsdag 12 januari 2016

Drops of Jupiter

"But tell me, did you sail across the Sun, did you make it to the Milky Way, to see the lights are faded and that heaven is overrated" - Train, Drops of Jupiter

In mijn hoofd zing ik mijn favoriete nummer van Train als ik in de jacuzzi van de camping lig en naar de sterrenhemel kijk. Ondertussen dwalen mijn gedachten af naar een stukje dat ik eerder heb geschreven. 

Je kunt nog zo ver over de wereld reizen, je neemt jezelf altijd mee. En dus ook al je onzekerheden, vraagstukken en uitdagingen.

Op dit moment ben ik onderweg van Wellington (Noordereiland) naar Picton (Zuidereiland). We zijn net een uurtje aan het varen en in de verte doemt de Kaikoura range al op. De harde wind heeft ons naar binnen doen bewegen. Windy Wellington. We varen nu op open zee door Cook's Strait en de boot wiegt zachtjes heen en weer. De zon schijnt, het uitzicht is prachtig en ik zit in een heerlijk zachte soort van vliegtuigstoel. Life is perfect zou je zeggen. Maar niets in minder waar. Ik word op dit moment te veel geconfronteerd met mijn onzekerheden. Ik ben te dik, hoor niet goed, ik weet niet wat ik wil en lijk nergens succes in te hebben. Zomaar een paar gedachten die door mijn hoofd gaan. 

In mijn hoofd ben ik deze gedachten aan het relativeren.
Ok, ik ben aan de zware kant (zeker voor mijn doen), maar ik heb geen obesitas, nog lang niet. Ook ga ik de komende weken zoveel wandelen dat ik vast een paar kilo's kwijt ben als ik terug naar Nederland ga en thuis kan ik de boel onderhouden door weer regelmatig te gaan trainen. 
Ondanks mijn slecht gehoor, kan ik meestal goed meedraaien in gesprekken. Vaak zo goed, dat men niet eens door heeft dat ik slechthorend ben. Ook in een ander land met een andere taal niet. 
Dat ik niet weet wat ik wil zou ik ook als een zegen kunnen zien. Alles ligt open en alles is mogelijk! Doordat ik niet weet wat ik wil (worden, moet ik misschien zeggen) heb ik nu tijd om het land van mijn dromen in drie maanden te verkennen. Hoe geweldig is dat! 
En dat ik geen succes heb? Naja, ik lig niet in de goot, zonder een vaste slaapplek en genoeg geld om eten te kopen. Ik heb een dak boven mijn hoofd, een geweldige vrouw, veel lieve vrienden om me heen, genoeg geld om te stoppen met werken en deze reis te kunnen maken en genoeg elektronica om deze reis vast te leggen en af en toe een verhaal te posten. Dus volgens mij doe ik ook iets goed. 

Helaas werkt relativeren alleen niet. Er zijn genoeg momenten dat mijn relativerend vermogen mijn onzekerheden wegslaat nog voordat ze aan de oppervlakte komen, maar het gaat om die kleine momenten dat je uit het lood geslagen wordt door één gebeurtenis en het uren, soms dagen duurt voordat je je balans weer gevonden hebt. Hoe mooi zou het zijn om je niet uit het veld te laten slaan door een ontmoeting, waardoor je je weer olifant voelt, of een vraag, waardoor je je weer nutteloos en onsuccesvol voelt? En je op dat moment je onzekerheid of nutteloos gevoel kunt parkeren en kunt zeggen: zo nu ga ik eens genieten van het uitzicht op het Zuidereiland, want niemand pakt dat in ieder geval van mij af.
Terwijl ik hier zit te typen komen de Marlborough Sounds steeds dichter bij en zakt de zon steeds meer richting de horizon.  Ik vraag me af wat ik nog binnen doe, loop het dek en geniet van de laatste zonnestralen over de Marlborough Sounds.  En dan realiseer ik me dat ik mijn onsuccesvolle en onwetende slechthorende olifanten-ik even heel ver weg heb geparkeerd. 



Waar ik ook heen ga, mijn onzekerheden, vraagstukken en uitdagingen zal ik altijd met mij meenemen. 
De kunst is om dan te zorgen dat ik een parkeerplaats voor ze vrij houd, zodat ik niet meteen uit het veld geslagen word. Op dit moment lukt dat goed doordat ik 'afgeleid' word door de prachtige omgeving en er voor kies om daarvan te genieten. Op andere momenten en in andere omgevingen zal ik andere afleidingsmanoeuvres vinden of er voor kiezen om mijn onzekerheden, vraagstukken en uitdagingen nader te onderzoeken. Maar niet nu. Met de gedachten me niet meer zo snel uit het veld te laten slaan zit ik 's avonds in de jacuzzi naakt tegenover andere mensen, rechtop met mijn borst vooruit, parkeer ik de gedachten naar mijn olifanten-ik en geniet ik van de vallende sterren, het zuiderkruis, de Melkweg en Magelhaense wolken, terwijl Train in mijn hoofd verder gaat. 

"Did you fall for a shooting star, one without a permanent scar. And did you miss me, while you were looking for yourself out there?" Train - Drops of Jupiter

maandag 11 januari 2016

Amsterdam - Wellington

Haere mai!
Oh yeah! Ik ben er! Nieuw Zeeland! Na de werkelijk 'stunning' sunday morning bike ride en een eerste hike ben ik nu dan echt, zowel lichamelijk als geestelijk, hier geland.

Hell of a ride
OK, het was mij niet onbekend dat als je naar de andere kant van de wereld wilt, je lang onderweg bent. Maar als je reis dan verlengd wordt, zit je daar niet op te wachten. Grote tegenvaller was dat ik in Guanghzou de luchthaven niet mocht verlaten. Dat mag namelijk alleen als je een meer dan acht uur transit hebt en dus niet als je 7.45 uur moet wachten. Ach ja, de tijd gedood met twee Nieuw Zeeland liefhebbers, die in hetzelfde schuitje zaten en me met de kaart en de NZ Frenzy een heleboel tips hebben gegeven wat te doen in NZ. Helaas vertrok het vliegtuig met 2,5 uur vertraging uit Guanghzou, iets met een 'security check' en daardoor miste ik mijn aansluitende vlucht naar Wellington. Dat bleek echter niet zo erg te zijn, achteraf gezien, want ik kon meteen op de volgende vlucht gezet worden en dus om 12.15 uur richting Wellington vertrekken. Ik zou er dan nog eerder dan Frank zijn, wat logistiek gezien erg handig was. Blij dat alles zo makkelijk verliep, liep ik, met diepe teugen de frisse Nieuw Zeelandse lucht inademend, van de internationale terminal naar de domestic terminal. Drie dagen later zou ik op een BBQ in Wellington horen dat de 12.15 flight the most terrific flight of the day was, omdat een aantal mensen vanaf de grond dacht dat ze nu echt eens een vliegtuigongeluk van dichtbij mee zouden maken. In het vliegtuig zelf merkte ik wel dat er een hoop turbulentie was en dat bijna iedereen aan het gillen was, maar ik hing als een doodvermoeide zombie in mijn vliegtuigstoel gegespt en kreeg het maar half mee. Ik schoot wakker toen het vliegtuig weer optrok en er vanuit de cockpit het bericht kwam dat we weer onderweg waren naar Auckland omdat het niet mogelijk was te landen op Wellington vanwege de wind. Op dat moment dacht ik alleen maar "oh nee, niet nog meer vertraging", maar de dagen daarna drong het tot me door dat het best serious business was wat ik had meegemaakt en dankte even hemel en aarde dat het goed is afgelopen. In Auckland werd ik weer omgeboekt naar de volgende vlucht, welke rustig glijdend, met nauwelijks turbulentie vijf uur later in Wellington landde. Frank stond te wachten, het wederzien was fantastisch! Zo fijn om eindelijk weer bij één van mijn beste vrienden te zijn. We zijn meteen doorgereden naar een local dining, hebben pizza gegeten en geluisterd naar live music. Ik was meteen mijn hele reis vergeten en blij dat ik er was!
Zonsondergang aan het strand bij Frank

A warm welcome
De eerste dagen in Nieuw Zeeland zijn echt als een warm bad voor mij. Ondanks de lange vlucht slaap ik gewoon elf uur aan een stuk en voel ik me fit genoeg om dingen te ondernemen met Frank. De noodzakelijkheden, als boodschappen en een lokale sim zijn snel gedaan, daarna laat Frank me een aantal dingen uit zijn leven in Wellington zien. Zo drinken we thee bij Jane en Steve, gaan we even langs het huis van hun dochter Shelley, waar Frank eerst woonde, om te kijken hoe het met de puppies gaat en kopen we Old Amsterdam kaas in de Dutch store voor onderweg en voor Nederlandse vrienden onderweg. In de middag doen we nog een tukkie in de hangmat in de zon en lees ik verder in mijn boek. Rond een uur of vijf nemen we nog een duik in de zee, die op 100 meter afstand van Frank's huis ligt. Frank kookt voor me en we redden het tot elf uur voor we gaan slapen :) Fijn! 

De tip om jetlag te handelen is mee te gaan met het ritme van de dag. Als je dan een sportieve vriend gaat opzoeken betekent dat dat je op zondagochtend op de mountainbike springt en vanuit zijn huis een prachtige rit langs de kust maakt naar de Pencarrow Lighthouse, de oudste, werkende, vuurtoren van Nieuw Zeeland. Met een klein constructiefoutje. Omdat bleek dat de vuurtoren niet vanuit elke hoek te zien was is er later nog eentje bij gebouwd! Ik wil naar de bovenste vuurtoren omdat ik nieuwsgierig ben naar het uitzicht en voel dan pas goed wat 40 uur onderweg zijn met je lichaam doet. Hijgend en puffend kom ik wandelend met de fiets aan mijn hand boven, maar het uitzicht is de moeite waard.


Boven bij Pencarrow Lighthouse

De weg naar beneden is makkelijker en fijner en voldaan en genietend van de zon fietsen we tegen de wind in terugblaas de kust. 'Windy Wellington' is een naam die Wellington eer aan doet! 
Op de terugweg denken we mijn eerste pinguïn te zien, maar het is een jonge aalscholver, ook mooi zwart-wit. 
Mijn 'wanted-to-be-penguin-aalscholver' 
Voor de liefhebbers van streetarts post ik dit fotootje van de bushalte op weg naar Eastbourne. Ondertussen heb ik meer beschilderde muren gezien en lijkt het dat de creatieveling in dit land met prachtige natuur ook aan z'n trekken kan komen. (Toch, Daphne?)

Vanochtend heeft Frank me meegenomen naar de lokale gym voor een 'high intensity interval training'. Pffff, laatste jetlag vermoeidheid eruit gezweet. Tijdens de training dacht ik dat ik dood ging maar als ik in de cooling down met yoga moves de zweetdruppels overal over mijn lichaam voel rollen en ben ik tevreden!

Hiking
Nieuw Zeeland is een wandelend bij uitstek. Dat had ik al door op Auckland Airport. De wandelroute van de internationaal naar de domestic terminal werd aangegeven met bordje , waarop ook vermeld staat hoe lang het nog lopen is en hoeveel meter. Ik kom hier dan ook om wandelend van de prachtige natuur te genieten. Vandaag, onder leiding van mijn eigen NZ Frankie ;), heb ik mijn eerste wandeling gemaakt. Een bijna 12 km, ruim 400 hm heen en weer tochtje leidt ons vanuit Frank's huis langs de kust omhoog een typisch Nieuw Zeeland's bos in. Gedomineerd door heel veel verschillende soorten (boom)varens.
Mooi Nieuw Zeelands bos

Ik was hier al op voorbereid door alle mooie foto's die ik van Frank, Thea en andere NZ-minnende vrienden heb gezien, maar als je er echt in loopt is het onbeschrijfelijk. Zoveel verschillende kleuren groen en alle vormen kamerplanten, die hoog boven je uit torenen. WoW! En dan af een toe een mooi uitkijken naar de kust met Wellington op de achtergrond.

Ik kijk mijn ogen uit, genieten is dit. Frank blijft zeggen dat dit pas het begin is, maar ik vind het al het einde! We lopen een tijdje boven op het ruggetje en dalen dan weer in de richting van Eastbourne, waar Frank woont. Het laatste stukje over het strand word ik verrast door de grote parelmoerschelpen die hier liggen. Mooi!


Morgen vertrekken we naar het Zuidereiland om eerst Nelson Lake NP aan te doen en daarna zien we wel verder. De 20e zijn we van plan naar Muellers Hut te lopen, verder hebben we niets gepland.

Ik ben geland, zeg mijn jetlag en Wellington voorlopig vaarwel om morgen een nieuw avontuur op het Zuidereiland te beginnen! 

Poroporoaki!