vrijdag 27 oktober 2017

All life is an experiment!

“All life is an experiment. The more experiments you make, the better.”  - Ralph Waldo Emerson

Shit, waar ben ik mee bezig? Voor mij rennen twaalf honden en ik probeer met man en macht een quad op het hobbelige en smalle pad te houden, terwijl mijn collega voor mij al een paar keer stil heeft moeten staan om mij niet kwijt te raken. Mijn duim voel ik door de kou niet meer, waardoor de quad de hele tijd accelereert en de honden uit ritme raken en achteromkijken met een blik die zegt: “Waar ben je in godsnaam mee bezig?”
En ik heb geen flauw idee…

Op mijn eerste werkdag kreeg mijn collega te horen dat ik in de middag met hem zou trainen. Mijn baas bedoelde bij hem achterop de quad, hij dacht ik op een eigen quad met een eigen team en iemand bij mij erbij. En ik… ach ja, ik had al vaker achter op een quad gezeten en wist dat het moment zou komen dat ik zelf zou moeten rijden, dus waarom niet nu. Maar zodra de honden aangelijnd zijn, moet je eigenlijk meteen weg om ‘dogfights’ te voorkomen en ineens reden we, zonder dat ik eigenlijk heel goed wist wat het plan was.
Ik heb het overleefd, maar mijn baas gezegd, dat dit iets te snel gaat voor mij en ik me er toch niet helemaal prettig bij voelde. Geen probleem. De volgende dag kreeg ik een cursus van mijn collega Marcus.

Dat is inmiddels bijna twee weken geleden en de afgelopen anderhalve week heb ik elke dag twee tot vier trainingen per dag gedaan. Het weer is veranderd van rond het vriespunt met regen tot min vijftien met zon ;) De wegen zijn daardoor spekglad geworden en we hopen allemaal op sneeuw nu!
Afgelopen dinsdag zijn alle honden in de kennel (250!) gevaccineerd en nu mogen ze vijf tot zeven dagen niet rennen. Dat geeft ons nu iets meer rust en elke dag trekken we erop uit naar de wildernishutten om deze seizoenklaar te maken. Genoeg werk te doen dus!

In mijn vrije tijd probeer ik veel tijd door te brengen met mijn ‘leaddog’ Yrla en de omgeving te verkennen. Ook spreek ik af en toe af met mijn vriendinnen Ramona en Nicole, wat best een uitdaging is met verschillende werkschema’s en een 6-daagse werkweek. Als we vroeg klaar zijn, wil het ook weleens gebeuren dat ik met collega’s ‘to town’ (Kiruna) ga om boodschappen te doen. Omdat de meesten van ons geen eigen auto hebben hier, doen we dat collectief met de ‘companybus’ wat in de regel veel tijd in beslag neemt, omdat we allemaal andere winkels willen bezoeken. Op dit moment hebben we nog veel vrije tijd, over een maand zal dat wel anders zijn.
Op deze dagen kom ik mezelf geregeld tegen. De gebeurtenissen van het afgelopen jaar passeren dan weer de revue met alle twijfels die daarbij horen. Ach, misschien ook wel goed voor de verwerking, maar niet altijd makkelijk. Op zulke momenten kan ik me erg alleen voelen hier. Gelukkig is het contact met het thuisfront zo gelegd.

Mijn woonsituatie is nog onveranderd. Mijn tijdelijke cabin is nog steeds tijdelijk en ondertussen al wel mijn eigen plekje. Echter, als het seizoen begint en de eerste tochten geboekt worden, zal deze nodig zijn voor de mensen die een tour geboekt hebben. En dus blijft het afwachten waar ik terecht kom.

En zo leef ik elke dag van experiment tot experiment. Dat begint al in de ochtend met de vraag welke kledingcombinatie ik vandaag aan zal trekken voor het werk dat ik ga doen en de temperatuur buiten. Elke training met de honden is experimenteren. Welke honden kunnen naast elkaar rennen? Heeft mijn leider er vandaag zin in, of wordt het een continue strijd met links en rechts? Wat komen we vandaag weer tegen? Misschien wel een beer op de weg, net als vanochtend?

Ondanks de vastigheid van mijn verblijfplaats en werk is elke dag weer ontzettend anders. Je kunt nog zoveel dezelfde trainingsrondes doen, elk uur van de dag, met iedere keer een andere hondencombinatie voor je quad en andere weersomstandigheden, maken elke training weer tot een nieuw experiment. Net als het leven in een kamp waar de elektriciteit geregeld uitvalt en je halverwege het koken ineens op zoek moet naar een nieuwe gasfles, om er achter te komen dat deze in de opslag staat, waarvan niemand de sleutel heeft, alleen de grote baas. Gelukkig is deze tot nu toe altijd bereid geweest om in zulke gevallen onze kant op te komen.

“ All life is an experiment!” Op dit moment de beste mantra voor de momenten dat ik mezelf tegenkom en het even lastig heb…


Een paar opvallende dingen hier.
-       In dit deel van Zweden doet niemand de deur op slot. Niet van de auto, niet van het huis. Mijn cabin heeft niet eens een slot en vaak zit de sleutel van de auto’s nog in het contact.
-       Yrla is een echte ‘pure bred’ siberische husky. Dat betekent dat ze ook ‘howlt’ als een echte siberische husky … J
-       Het noorderlicht verschijnt als de wifi verdwijnt … helaas verdwijnt de wifi vaker dan dat het noorderlicht verschijnt. Internet is dus erg instabiel hier, maar als het er is, genieten we ervan.
-       Met sneeuw ziet alles er mooier uit!

-       Post komt aan! Dank jullie wel voor alle lieve kaartjes en heerlijke dingen uit nederland (waarom verkopen ze in Zweden geen venkelthee?)

woensdag 11 oktober 2017

"Take me home, Country Roads.... to the place.. I belong!"  - Country Roads, John Denver

Mijn eerste week

Nog maar een week is voorbij en het voelt alsof ik al maanden aan het werk ben hier. Zoveel dingen, gedaan, geleerd en ervaren.

Nicole neemt me mee tijdens het trainen.. 13 honden :) 
Nicole laat er geen gras over groeien en is erg gemotiveerd mij alle fijne kneepjes van het vak te leren. Dus op dag 1 reed ik al eerder een paar rondjes over de yard op de quad.
Ook mocht ik ook mee met de middagtraining, een rondje van 8 kilometer met 13 honden en de quad als vervoersmiddel. Onderweg krijg ik een college in de praktijk over wat ik juist wel of niet moet doen tijdens een training, binnenkort begin ik namelijk zelf met trainen.

De grote aandachttrekkers zijn natuurlijk de puppies. Nicole en ik hebben een loopplank gebouwd van de opening van het hok naar de grond, zodat ze makkelijker zelf in en uit kunnen lopen, nu ze drie weken oud zijn. Het zijn schatjes! Ramona en ik gaan vaak met ze socialisen, dan laten we ze loslopen terwijl wij er ook bij zijn en kunnen ze wennen aan de ruimte en aan mensen. Na een kleine week, ze zijn nu bijna 4 weken oud kregen ze voor het eerst vlees te eten. En dus moesten ze ook meteen ontwormd worden. Ramona laat zich meteen zien als de ware hondenkenner. Zij is zo goed met honden!

De puppies laten 'socialisen' in huis. Na een half uur loslopen
vallen ze tussen mama Minna en mijn benen in slaap. 
En het fijne is.. Ik voel me zo thuis hier! Ondanks, de regen, modder en toch ook de natte kou, loop ik continue met een grote lach rond en voel ik me gezegend dat ik hier kan zijn. Zou dat over een aantal weken nog zo zijn?

De dagen zijn goed gevuld en starten altijd met het eten geven van de honden, dan twee trainingsrondes en diverse klusjes op de yard, zoals hekken repareren, poep scheppen, halsbanden naaien, harnassen repareren, doghouses repareren en schilderen, quads repareren, schoonmaken van harnassen en lijnen na de trainingen, honden medicijnen geven en sommige honden controleren op wonden na een 'dogfight'  en natuurlijk weer het eten geven van de honden aan het einde van de dag. Tussendoor is er gelukkig af en toe ook tijd om zelf wat te eten of inkopen te doen in Kiruna.

Gisteren is de eerste sneeuw gevallen en meteen ook weer verdwenen. De sneeuw van vandaag is langer blijven liggen en voor zaterdag voorspellen ze de hele dag sneeuw. Zouden we volgende week al de quad kunnen verruilen voor de slee? In ieder geval moet het eerst nog flink vriezen voordat we de rivier over kunnen steken en langere tochten kunnen maken. Gelukkig start het echte seizoen (met de boekingen en tochten) pas vanaf 17 november en hebben we nog even om te trainen. Dat is maar goed ook, want de honden zitten op en schema van 15 km per dag, terwijl ze straks zeker 40 km per dag moeten kunnen lopen. En niet te spreken over mijn conditie... nog vijf weken en dan is het non-stop draaien geblazen tot het einde van het seizoen, ergens in april.

Mijn toekomstige
tijdelijke onderkomen
Well...the Country Roads to JukkasjÀrvi staan zaterdag op de planning. Dan verhuis ik namelijk naar mijn tijdelijke blokhutje op het terrein van de kennel. Wel fijn, want de dagen starten om 8 uur en dus kan ik om half acht wakker worden :) Overigens heb ik nog geen idee hoe tijdelijk deze woning  zal zijn, want mijn oorspronkelijke blokhut is nog niet beschikbaar. Maar goed ik heb in ieder geval een dak boven mijn hoofd.

Ik vind het heel spannend om zondag te beginnen op mijn nieuwe werk! Nu zit ik in een heerlijk kamertje in huis bij Ramona, een goede vriendin van mij, en Nicole, haar collega en huisgenoot en heb het enorm naar mijn zin. In hun kennel ken ik inmiddels alle honden, omdat ik hier nu in totaal vijf weken, verspreid over dit jaar, heb doorgebracht. Dit voelt vertrouwd en fijn en des te spannender is het dus hoe het straks in de kennel, waar ik ga werken, ga zijn, met mijn collega's en de honden daar. Maar het gaat vast goed komen!

Alle begin is moeilijk, houd ik me voor.  Dat geeft ruimte en ik hoor mezelf John Denver imiteren  terwijl ik de hondenpoep uit de kennels schep:
"Country Roads, take me home, to the place, where I belong!"