Babysteps...

"Rik....RIK... Kom snel, je mist het!"

Dat waren mijn enthousiaste woorden toen ik voor het eerst na mijn operatie weer op de fiets zat bij de fysio en ik voor het eerst een hele slag kon maken. Vijf minuten daarvoor was ik begonnen met het heen en weer wiegen van de pedalen, tot zover mijn knie aan kon om langzamerhand dichter bij een hele ronde te komen. Na iets minder dan vijf minuten, en net op het moment dat mijn fysiotherapeut Rik even een oefenschema ging halen, kreeg ik het voor elkaar om een hele ronde te draaien op de fiets. Weliswaar met twee verkorte cranks, een verhoogd zadel en alleen druk op mijn rechtervoet, maar toch, het begin was er.
Dat is vier en een halve week geleden. Inmiddels trap ik met beide benen, met rechts een normale crank, links nog wel een verkorte crank en een normale zadelhoogte. Gisteren was ik klaar voor de volgende stap. We bouwen nu de crank aan de linkerkant van de fiets langzaam op naar een normale lengte van de crank, want als ik dat voor elkaar krijg, pijn- en klachtenvrij, dan mag ik ook weer buiten fietsen. Een grote beloning voor mij, dus, zo doelgericht als ik ben, had ik al uitgerekend dat als ik ieder keer als ik bij de fysio ben, ik mijn crank één treetje verder zou krijgen, ik over vier weken weer op mijn fiets buiten kan fietsen. Omdat het afgelopen vrijdag niet gelukt was, was ik gisteren dus extra gemotiveerd... Vol goede moed stap ik op de fiets en begin al vast in te fietsen met de crank op stand 8 (moet uiteindelijk naar 0). Ik dacht dat het wel goed zou zijn om alvast wat in de fietsen en de knie soepel te maken voor de volgende stap. Helaas dacht mijn knie er anders over. Na 15 minuten fietsen was het nog niet pijn- en klachtenvrij (een voorwaarde om verder te mogen) en dus blijf ik hangen op stand 8. Wat een tegenvaller. Ietwat gedemotiveerd begin ik aan de rest van mijn oefenprogramma, waar het me wel lukt om met de krachtoefeningen weer wat gewicht meer te nemen.... 

Anne (mijn andere fysiotherapeut) stelt me gerust door te zeggen dat sommige overgangen minder makkelijk gaan dan andere en dat het best zou kunnen dat volgende week de crank ineens op stand 5 of 6 staat. Ook herinnert ze mij eraan dat ik stand 9 heb overgeslagen. Zij ziet het zeker nog wel gebeuren dat ik over vier weken weer buiten fiets, als ik nu maar goed op de signalen van mijn knie let en daar gehoor aan geef. Ook al gaan de stapjes minder snel dan dat ik graag zou willen... 


"Anne.... ANNE.... Kijk! Ik kan lopen!"

Vooruit stiefelend met twee krukken stevig omklemd en met een beetje druk op mijn voet (maar het liefst zo min mogelijk) "loop" ik van de ene kant van de ruimte bij de fysiotherapeut naar de andere kant. Omdat het nog niet erg veel op lopen lijkt laat Anne me even op twee benen staan om me te laten voelen dat het kan. En dat werkt! Ik oefen nog een beetje met lopen en merk dat ik steeds meer op mijn been durf te gaan staan. 

Dat is anderhalve week geleden. Ik werd naar huis gestuurd met de mededeling dat ik langzamerhand maar weer eens moest proberen meer te gaan lopen en elke dag een blokje om moest gaan doen. Zo gewend als ik ben om alles alleen te moeten regelen en zo gehecht aan deze "vrijheid", was ik erg blij met deze boodschap. "Joehoe! Ik kan weer zelf naar de supermarkt en ben dus niet afhankelijk van anderen van mijn boodschappen!" (Echt, ik ben echt heel blij met alle mensen die de afgelopen weken boodschappen voor mij hebben willen doen, nogmaals dank daarvoor, maar dit voelt echt als een stukje meer vrijheid!) 

Dus vorige week woensdag trok ik mijn stoute schoenen aan en besloot naar de supermarkt te lopen voor mijn dagelijks blokje om en om een pak melk te halen. Dat leek me te overzien aan hoeveelheid en gewicht van de boodschappen. De heenweg ging goed, verbazingwekkend goed! De kracht van het weer kunnen doen wat je een tijdje niet hebt kunnen doen lieten mij zonder problemen, weliswaar iets langzamer dan normaal, bij de supermarkt aankomen.
Eenmaal in de supermarkt begonnen de problemen... Oh, eh, bananen heb ik ook niet meer en eh.. een paprika voor het avondeten.. oh ja.. ik moest ook nog wc papier hebben.. eh ja een mandje is toch wel handig...maar eh hoe neem ik dat mandje mee? Echt als ik een hand over had gehad had ik een filmpje gemaakt van mijn gang door de supermarkt... winkelmandje (met wieltjes) een zet geven met mijn krukken (en maar hopen dat hij niet te veel zou raken in de weg naar voren) en zelf er achter aan stiefelen en dan het winkelmandje weer een zet geven en zelf weer lopen.... Drie kwartier later, met veel te veel boodschappen en veel te veel heen en weer gelopen in de supermarkt, stond ik bij de kassa en kwam ik er achter dat het allemaal nèt niet paste in mijn kleine rugzakje (ik ging tenslotte alleen voor een pak melk). Buiten voor de supermarkt heb ik mijn been op een bankje gelegd om even in het zonnetje bij te komen en vervolgens mijn rugzak zo te 'verbouwen' dat ik al mijn boodschappen mee kon nemen, want ik had natuurlijk geen handen vrij. Op de terugweg was ik minder blij en voelde de kracht, die ik op de heenweg had gevoeld, helemaal niet meer. Puffend, hangend in mijn krukken, heb ik zelfs overwogen om 300 meter van mijn huis een taxi te bellen omdat alles zeer deed en ik serieus dacht dat ik mijn huis niet meer ging halen. Het waren de bemoedigende praatjes van de straatwerkers (en mijn stellige overtuiging dat als ik ergens aan begin, ik het ook af moet maken) die mij uiteindelijk thuis hebben gekregen. Rillend van het suikertekort, pips van de inspanning en met een dikke en warme knie ben ik uiteindelijk door Mariska, mijn redder-in-nood-buuf, die precies op het goede moment naar buiten kwam, het gebouw in begeleid. De rest van de dag heeft mijn been hoog gelegen en heb ik voor het eerst na de operatie mijn coldpack uit de vriezer moeten pakken..... Dit was duidelijk een stap te veel! 

Inmiddels gaat het steeds beter met lopen. Elke dag probeer ik een stukje naar de heide te lopen, tot het eerste bankje, zit daar dan een tijdje en loop dan weer terug. En soms word ik door een lieve vriendin een stuk verder over de heide geduwd, in een rolstoel, die ik sinds een week heb, om mijn wereld weer wat te vergroten. Mijn lichaam vraagt ook om beweging. Mijn bovenbeen en kuit in mijn linkerbeen beginnen te protesteren als ze een tijd niet gebruikt worden en in mijn lage rug wordt het onrustig als ik te lang in één positie zit....

Gisteren was Anne tevreden. Mijn knie gaf nauwelijks reactie, terwijl ik het afgelopen weekend toch een stuk over een zanderig pad heb gelopen, omdat ik daar met de rolstoel niet doorheen kon. Dat is goed nieuws. Tijd voor de volgende stap. In de oefenruimte sta ik klaar om samen met Anne mijn loop te perfectioneren, als zij ineens haar hand uitsteekt en zegt: "Geef mij de linkerkruk maar." "Eh... oke", weet ik nog net uit te brengen, omdat ik dit helemaal niet verwacht had nadat ik met fietsen op hetzelfde niveau ben blijven hangen. "Loop maar een paar passen", zegt Anne en ik denk alleen maar 'Ja, daaaag, dat gaat toch niet lukken.' Maar voordat mijn gedachten afgelopen zijn loop ik op één kruk naar de andere kant van de ruimte.. Het kan! Joehoeee! Nu mag ik dus thuis (en voorlopig alleen in huis) oefenen met het lopen met één kruk. En dat is fijn, want nu kan ik gewoon mijn kop koffie in de hand meenemen als ik van de keuken naar de woonkamer loop! 

Babysteps...

Opnieuw leren lopen en fietsen... alles gaat met kleine stapjes. Nog duidelijker dan voorheen merk ik dat het nemen van te grote stappen afgestraft wordt. Soms meteen, soms veel later... (is dat eigenlijk niet met alles zo?)
Ik wist van te voren dat dit een lange weg zou worden (negen maanden tot een jaar was de deal waar ik voor tekende) en toch probeer ik dit weer in te korten en sneller te doen. Omdat ik zo graag WIL....Misschien moet ik in deze Loesje's uitspraak maar ter harte nemen. 

"De weg is lang... Mooi! Dan is ie er in ieder geval!"