Liefde is...

Liefde is....

Liefde.. Ik heb een groot hart... En heel veel liefde te geven. Soms overstroom ik zo van liefde die ik kwijt wil dat ik gewoon niet weet wat ik er mee aan moet. Dat resulteert meestal in overdadig veel knuffels aan wie maar in de buurt is, luid gezang en contact maken met iedereen die langs loopt.
En soms wou ik dat ik de liefde die ik voelde ook op dat moment kon uiten, zonder dat het tegen gehouden wordt door (meestal) de gedachte "wat zouden anderen (of de ander) er van vinden?" of een andere drempel, die op dat moment aanwezig is.

Liefde gaat wat mij betreft niet alleen over het weggeven van de liefde die jij voelt, maar ook over het ontvangen van de liefde die anderen je geven of de liefde de je zelf voelt door de acties van anderen. Hieronder een paar voorbeelden.

Liefde is ....

* Liefde is als de zon, die naar binnen schijnt als je met een kop koffie op de bank zit en je op dat moment even helemaal tevreden kunt zijn met wie je bent. 

* Liefde is als kinderkusjes. Ook al gaan ze vaak gepaard met snot en kwijl, je kunt er geen genoeg van krijgen. Of het nu de kusjes zijn van de kindjes van mijn zus, van kindjes van vrienden die ik regelmatig zie of van kindjes van vrienden die ik één keer per jaar zie, kinderkusjes zijn puur. Want een kind dat geen kusje wilt geven, doet dat niet. 

* Liefde is zien dat iemand om wie je veel geeft iets over zichzelf ontdekt wat jij al lang in haar gezien had en daar trots op is.

* Liefde is als je buurmeisje naar je zwaait vanaf het balkon en jij zwaait terug. 

* Liefde is als een jonge hond in al zijn enthousiasme naar je toe komt rennen en hoewel hij weet dat hij niet tegen je op mag springen, dat toch doet, omdat hij zo enthousiast is en merkt dat er aandacht te halen valt.

* Liefde is als een vriendin langskomt en een maaltijd voor je heeft gekookt omdat het koken op dit moment lastig gaat.

* Liefde is als je om 11.00 uur in de ochtend op je balkon met een vriend toastjes met tapenade en humus eet, bij wijze van lunch, met druiven toe.

* Liefde is de oerkracht van grazende hooglanders die wordt vastgelegd op een prachtige foto. 

* Liefde is een verrukkelijk driegangenmenu in eigen huis klaargemaakt krijgen, terwijl het, nog net niet 1-jarige, dochtertje van de koks meerdere malen kleine stukjes 'los' door je huis loopt. En vooral het terugzien van haar handjes op je tv de volgende dag. 

* Liefde is op je rug op een grote trampoline liggen en staren naar de felblauwe lucht terwijl je in de bomen de vogels hun lied hoort zingen en voor jouw gevoel de tijd even stil staat. 

* Liefde is het enthousiasme van iemand over de chat kunnen 'voelen' en daar zelf net zo blij van worden. 

* Liefde is je buurjongetje die erachter komt dat hij sterk is als hij je dumbells optilt en je buurmeisje dat glimlachend improviseert op je piano.

* Liefde is samen met een vriendin op de bank hangen en genieten van een film en wijn. 

* Liefde is de twee houtduiven die elke dag met elkaar hebben afgesproken in de wilg voor mijn huis. 

* Liefde is ontroert raken bij een filmpje over de eerste kus tussen twee wildvreemde mensen en dan terugdenken aan de keren dat je zelf zo hartstochtelijk gekust bent. 

* Liefde is ... nog zoveel meer....

De afgelopen jaren ben ik vooral bezig geweest met het zoeken van liefde in die ene persoon, die mij zou aanvullen, mij liefde zou geven en bij wie ik mijn liefde kwijt kon. 
Steeds meer kom ik erachter dat ik aan één persoon niet genoeg heb om al mijn liefde kwijt te kunnen, noch zou één persoon mij alle liefde kunnen geven die ik nodig heb. Zolang ik maar weet dat ik mensen om me heen heb bij wie ik en mijn liefde welkom zijn en die hun liefde met mij willen delen, voel ik me geliefd.

Want liefde ligt voor mij in de kleine dingen die er voor zorgen dat er een glimlach op mijn gezicht verschijnt, waardoor ik even het slechte en het vervelende kan vergeten, even de tijd stil kan laten staan en even mezelf kan zijn, zoals ik ben. 

(En natuurlijk zou het mooi zijn als ik die ene persoon nog tegenkom, maar bovenstaande maakt het allemaal net iets minder nodig) 

Just an ordinary day...

Heerlijk op mijn balkonnetje in de zon

"Hey hoe gaat het met je? Hou je het allemaal een beetje vol? En wat doe je eigenlijk de hele dag?"

"Ja het gaat eigenlijk best goed. Mijn knie herstelt goed, maar ja, het duurt lang. Ja, zolang ik mijn dumbells, powerball, gripmaster, boeken, tv, schetsboek, piano en computer in de buurt heb en af en toe iemand langs komt hou ik het wel vol. Wat ik de hele dag doe? Eh......."
Tja, wat doe ik eigenlijk de hele dag? Hieronder een voorbeeld van 'just an ordinary day'. 

7.00 uur: ik word bijna mijn bed uit getrild, omdat ze voor mijn huis de riolering in de straat aan het vervangen zijn. Ik kan letterlijk de gesprekken tussen de werklui volgen (wat voor mij al heel bijzonder is) en door het getril is ook mijn blaas geactiveerd. Dus ik hijs mezelf uit bed en hinkel op mn krukken naar de wc. Ik vind het nog te vroeg om op te staan, dus ik kruip weer terug en geniet van het feit dat dat nu kan. 

8.30 uur: niet meer geslapen en genoeg gelegen. Ik begin aan mij dagelijkse buikspier- en kniestrekoefeningen. Ik ben blij dat dat al een onderdeel van mijn dagelijkse routine is geworden. Hoe meer ik oefen hoe sneller de revalidatie uiteindelijk gaat. Daarna strompel ik naar de douche, het is vandaag weer douchedag. Tegenwoordig douche ik nog maar één keer in de twee dagen, omdat het simpelweg veel energie en tijd kost. Wassen kan ook. Na het douchen masseer ik mijn knie en onderbeen. Op deze manier probeer ik te voorkomen dat er veel bindweefsel rond mijn littekens wordt gevormd en hoop ik snel het gevoel in mijn onderbeen weer terug te krijgen. Dat is er namelijk nog steeds niet helemaal. Ook is het goed voor de doorbloeding, want de dag met koude voeten beginnen is niet fijn, omdat mijn linkervoet dan vaak helemaal niet meer warm wordt..  
Ik maak ontbijt en koffie, rij deze op mijn trolley naar de woonkamer en geniet ervan terwijl ik Grey's Anatomy kijk, die ik gisteren heb opgenomen.

De cpm-machine

10.00 uur: tijd voor mijn eerste rondje in de cpm-machine. Omdat mijn buiging al op 90 graden zit, mag ik vanaf deze week in plaats van drie keer twee uur, nu vier keer één uur in de machine. Dat scheelt weer. Ik lees in Boeddha van Deepak Chopra. Prachtig boek! 

11.00 uur: Tijd om de was op te vouwen, die mijn moeder het afgelopen weekend voor me heeft gewassen en gisteren door Nicole (mijn superlieve en té gekke collega die mij elke maandag helpt met de huishoudelijke dingetjes en heerlijk voor me kookt) is afgehaald. Ik heb wel meteen spijt dat ik Nicole gevraagd heb om de wasmand in de woonkamer te zetten. Bij nader inzien gaat het opvouwen van de was beter als ik op bed zit met mijn been gestrekt. Het kost me tien minuten (maar krijg er wel een oefening voor terug) om de wasmand in de slaapkamer te krijgen. 

De was moet ook gedaan worden

Als de was opgevouwen is ga ik verder met mijn fotoboek van mijn reis in Amerika. Leuk! 

12.45 uur: tij voor mijn tweede rondje cpm. Ik zit een uurtje achterover en lees weer in Boeddha. Ondertussen zie ik buiten de zon vertrekken en bedenk ik me dat ik beter eerst buiten op het balkon had kunnen zitten voor mijn dagelijkse halfuurtje buitenlucht. 

14.00 uur: tijd voor lunch. Er was nog een beetje pastasalade van gisteren over. Heerlijk! Ik pak mijn boek over 'Gezond reizen in risicogebieden' en vertrek naar mijn stoeltje op het balkon waar ik even in de buitenlucht ga zitten. In het schrale zonnetje lees ik over malaria, bilharzia en andere tropische ziektes. Hmm, heerlijk om even buiten te zijn! Na een half uur begint het toch wel koud te worden en besluit ik weer binnen verder te werken aan mijn foto-album.

Spelen met uitzicht...

16.00 uur: Ik doe een poging om John Legend's 'All of me' op de piano te leren. Vooralsnog gaat de zang beter (en die is al niet heel goed), maar oefening baart kunst, dus ik ga stug door. Na twintig minuten gaat mijn been tintelen en laat ik de piano voor wat hij is, wel blij dat in ieder geval elke dag even kan spelen. 

Dan komt Mariska, mijn lieve buuf die ik gelukkig mag benaderen voor een avondje wijn drinken of gezellig een filmpje kijken, langs. Ik moet een beroep doen op haar mantelzorg, aangezien mijn vuilniszak vol zit en ik die niet zelf eruit krijg en naar de container kan brengen.

Mijn Rock(x) Rings

Even later wordt er weer aangebeld. Ik heb mezelf net in de cpm geïnstalleerd voor de derde ronde van vandaag. Ik 'ontkoppel' mezelf en  strompel naar de bel. Een pakketje deze keer. Tegen de tijd dat ik bij de bel ben, gaat de bezorger er al vanuit dat ik niet thuis ben en hebben de bovenburen al opengedaan. Hij legt mijn pakketje op mijn trolley en, zo blij als een kind dat cadeautjes krijgt van Sinterklaas, rijd ik de trolley naar de woonkamer om mijn (zelf-bestelde) pakketje open te maken. Jeej! Mijn Rock Rings zijn er, zodat ik in een later stadium ook thuis mijn arm-, borst- en schouderspieren kan trainen! 

18.00 uur: Pizza-time. Vandaag eet ik pizza! Makkelijk te maken en snel klaar. Jummie! Ik eet hem lekker op de bank voor de tv. 

20.00 uur: ik kruip in mijn cpm machine voor mijn laatste rondje. In deze ronde kijk ik vaak tv omdat het te donker is om te lezen. Daarna werk ik nog verder in mijn fotoboek en schrijf ik dit verhaal.

Straks, voordat ik ga slapen, sluit ik de dag af met buikspier- en kniestrekoefeningen en masseer ik mijn been en voet weer, om niet met een koude voet te moeten gaan slapen. 

En dit is 'just an ordinary day', als ik de hele dag alleen thuis ben. Hoewel het lijkt op een heerlijke dag, waarop ik allemaal dingen kan doen waar ik normaal nooit aan toe kom, ben ik blij dat niet al mijn dagen zo zijn.
De confrontaties met mezelf, wie ik ben, wat ik wil en waar ik sta, die toch regelmatig om de hoek komen kijken als ik alleen thuis ben, heb ik hier niet genoemd. Een groot deel van de tijd ben ik daar ook mee bezig. Omdat ik er nu niet van weg kan lopen (letterlijk en figuurlijk) lijken deze momenten zich vaker voor te doen dan normaal en kan ik niet anders dan ze er te laten zijn. En weer van alles over mezelf te ontdekken. Soms heel leuk en soms heel pijnlijk. En ook dat gebeurt op een 'ordinary day'.....

De dagelijkse momenten op het balkon, e-mails, telefoontjes, appjes, facebook-berichten en wordfeudspelletjes houden mijn wereldje groter dan alleen mijn eigen huis en gelukkig weten genoeg mensen de weg naar mijn huis te vinden (ondanks de omleiding en het tijdelijk ontbreken van een weg) voor een kop koffie en een babbel of een 'ontvoering' naar een mooie plek in de natuur zodat ik even van me af kan staren. 

Dus wat doe ik nu eigenlijk allemaal en hoe kom ik de dag door? Ik doe wat ik voel dat ik op dat moment wil en kan doen en ik kom de dag door, door extra te genieten van de 'gewone' dingen. 

Zelfredzaamheid...

Ik ben op de helft! 
Nou ja op de helft van de periode dat ik niet op mijn been mag staan en zes uur per dag in mijn cpm-machine mijn been heen en weer laat bewegen. Tijd voor een paar dingen die ik de afgelopen weken heb meegemaakt door het leven op krukken als er niemand anders in huis aanwezig is. 

* In de eerste week was ik nog bijna niet alleen thuis en kon ik heerlijk genieten van mijn familie en vrienden die met liefde mij alles brachten wat ik op dat moment nodig had. Alleen naar de wc gaan moest ik zelf. Maar op een gegeven moment was die dag daar dat er niemand langs zou komen en er ook niemand in de ochtend was en niemand die bleef slapen. Van een vriendin had ik de tip gekregen om een rugzakje te dragen waarin ik alles kon doen wat ik nodig had, me dan verplaatsen naar de plaats waar ik het nodig had en daar dan mijn rugzakje uitpakken. Het leek ideaal, om niet in de keuken te ontbijten (ik kan daar sowieso niet zitten) en het leek me ook wel makkelijk. Dus vol goede moed begin ik in de keuken mijn ontbijtje in te pakken. Met een schaaltje, pak yoghurt, afgesloten bakje met cruesli, thermoskan met heet water, zakjes oploskoffie (bij gebrek aan het mee kunnen nemen van versgezette koffie met heerlijke opgeklopte melk), lepel en twee mandarijnen in mijn rugzak kon ik mijn weg naar de woonkamer beginnen en daar genieten van mijn ontbijtje. Nadat ik alles uitgestald had en eindelijk met mijn pootje omhoog zat (alles kost tegenwoordig veel energie) was het eerst tijd voor een kopje koffie... kopje?? Oh die staat nog in de keuken. Terug hobbelen naar de keuken, rugzak vergeten natuurlijk, maar 1 kopje kan ik vast ergens tussen klemmen en een kopje pakken.. Hmm het kopje stond achter in de kast op de middelste plank, waar ik dus niet bij kon. Kruk gepakt, kruk in de kast, heel voorzichtig heb kopje schuiven en zo toch een kopje, terug hobbelen naar de bank en het ontbijt kon beginnen. ... wel met koffie gelukkig. De ochtend was al bijna om.

Tegenwoordig heb ik een trolley te leen waar ik mijn lekker vers gezette koffie met opgeschuimde melk op kan zetten, mijn bakje yoghurt met cruesli en mijn fruit en die rijdt heel makkelijk naar de woonkamer. Scheelt een hoop tijd en energie ;) 




* Ondanks dat ik in de winter geopereerd ben, is het echt voorjaar hier en elke dag probeer ik minstens een half uur buiten te zijn om wat uv-straling op te doen en mijn vitamine D-gehalte op peil te houden. In het begin was dat lastig, want ik kon nog niet lang staan en ik had niets op mijn balkon staan om te zitten. Op een heerlijke zonnige dag moest en zou ik op het balkon zitten. Dus daar moest een stoel komen. Een klapstoeltje zou ik wel zelf naar het balkon kunnen krijgen. Dat was een mooie oefening. Ik had bedacht dat ik het stoeltje zou verplaatsen en dan zelf er achteraan zou hobbelen, en dan het stoeltje weer verplaatsen en dan zelf weer hoppen. Dat leek in theorie te werken, maar bij de eerste keer het stoeltje verplaatsen, bleef hij niet tegen de muur staan, gleed hij weg en lag plat op de grond.  Bukken en dingen van de grond oprapen gaat niet zo makkelijk, dus dat was een uitdaging. Uiteindelijk het stoeltje kunnen pakken door mijn kruk achter de leuning te haken en deze als hefboom te gebruiken. En toen begon de poging weer opnieuw. Na twintig minuten zwoegen stond het stoeltje buiten en kon ik zitten. Helaas besloot de zon toen net weg te gaan. Maar gelukkig zijn er daarna nog zat zonnige momenten geweest om in de zon te kunnen zitten en stond mijn stoeltje er al. 

* Ik heb een heel lieve brief gekregen. Een handgeschreven brief. Prachtig. Hoe vaak gebeurt dat in deze tijd nog? Kaartjes wel, maar een handgeschreven brief? Die krijg ik nooit meer. Ik vond dat de afzender een handgeschreven brief terug verdiende en heb voor het eerst in lange tijd een echte brief op briefpapier geschreven. Ik heb een mooie brief geschreven en wilde hem het liefst meteen posten, zo blij was ik er mee en zo gunde ik het de geadresseerde om deze brief snel te krijgen. Maar ja bij gebrek aan postduif en een brievenbus die te ver weg was moest ik toch twee dagen wachten, omdat er dan weer iemand zou komen die hem mee kon nemen en posten. Baalde ik wel een beetje van (email is toch makkelijker dan, hoewel wel onpersoonlijker). Gelukkig wilden mijn buurjongen en buurmeisje wel postbode spelen en werd de brief toch nog dezelfde dag gepost. Ik hoefde het alleen maar te vragen. 

* last but not least: je leert heel mindful om te gaan met een kop koffie die je omstoot. De natuurlijke reflex van opstaan, naar de keuken sprinten en een doekje halen om de schade op de vloer en het kleed zoveel mogelijk te beperken is bij mij nu niet mogelijk. Het gaat al mis bij het opspringen. Dus alternatief is heel lang kijken waar de koffie naar toe loopt, vervolgens de schade berekenen en tegelijkertijd een lijstje maken met spullen die je uit de keuken mee moet nemen (doekje, schoonmaakmiddel, nieuwe koffie), rugzakje op, rustig hobbelen naar de keuken, spullen pakken, terughobbelen en dan beginnen met schoonmaken. Drie dagen later vond ik nog een koffievlek terug.

En zo zijn er nog wel een aantal dingen te noemen. Zo was ik al heel blij met mijn designradiator in de badkamer, nu kan ik hem ook als klimrek gebruiken als ik mezelf na het douchen van de stoel moet hijsen. Mooi oefentoestel ;)

Ik word wel steeds handiger in dingen. In plaats van alles snel te doen, denk ik nu veel meer na over dingen. Ik was al slecht in multi-tasken en daar moet ik nu helemaal niet aan beginnen. Wil ik iets voor elkaar krijgen (hoe klein ook) moet ik eerst nadenken over de weg er naar toe. Stap voor stap dus... 

En zo krijg ik in mijn eigen huis een gratis cursus zelfredzaamheid gegeven door de beste docent, namelijk ikzelf.