The Power of Giving.....

Lach, en de wereld lacht terug...

Ik ben een wetenschapper. Ik wil bewijs zien voordat ik kan aannemen dat iets zo is. Maar de wetenschapper in mij botst regelmatig met mijn spirituele ik, die zo graag wil geloven dat dingen zijn, zoals je leest op wandtegeltjes en tegenwoordig op alle social media, waar ik aan deelneem. 

Soms doe ik wel eens een experiment, om bewijs te zoeken voor iets waarvan ik zo graag wil dat het zo werkt.

Een paar dagen terug viel mijn oog op de tekst "Lach, en de wereld lacht terug" en ik voelde een experiment opkomen. Met mijn ene kruk in mijn hand (de ander staat al nutteloos te zijn in de hoek ;) en bewapend met mijn mooiste glimlach, wandel ik naar de heide om te onderzoeken of mijn lach inderdaad zo aanstekelijk werkt als de tekst doet vermoeden. Het is niet druk en ik ben licht teleurgesteld dat ik niemand tegenkom om mijn lach mee te delen. Als ik me met mijn boek op een bankje heb genesteld lopen er twee vrouwen voorbij, druk in gesprek, bijna niet in de gaten hebbend dat ik er zit. "Goedemorgen" zeg ik met een grote glimlach en ik krijg een even vrolijk "goedemorgen" terug. Het werkt! Maar de wetenschapper in mij laat het niet bij deze ene keer; er is meer bewijs nodig. Een mountainbiker komt voorbij en lacht naar mij als ik hem gedag zeg met mijn lach. Hij is te inspannend bezig om een woord uit te brengen. Even later lopen een moeder met haar, ik schat, twee jarig jochie langs en zij lacht vriendelijk als ik met mijn mooiste glimlach weer "goedemorgen" zeg. Als ze voorbij gelopen zijn, draait het jochie zich om en zwaait naar mij. Ik zwaai terug en merk dat mijn glimlach nog steeds op mijn gezicht geplakt zit.

Er verschijnt altijd een glimlach
op mijn gezicht bij het zien van
deze prachtige oerbeesten. 

Als ik mijn aandacht weer op mijn boek richt, breekt de zon door en lijkt het net of de hele wereld reageert op mijn glimlach. Kort daarna krijg ik bezoek van een Schotse hooglander, die vlak langs het bankje loopt waar ik op zit, even rustig blijft staan en vervolgens in de zon zichzelf schoon likt. Wat een schoonheid! 

Met een grote glimlach loop ik terug naar huis met in gedachten de tekst: "Lach, en de wereld lacht terug". Dit experiment is geslaagd! 

Aaaaahhhhhh......
Als je je bewust bent van je kracht, kun je deze ook inzetten. Bewust van mijn glimlach loop ik de klas in. Ik ben vandaag door een collega uitgenodigd om een gastles te geven over mijn slechthorendheid. Het is voor mij een onbekende klas, maar al meteen merk ik dat mijn glimlach effect heeft, een aantal leerlingen glimlachen vol overtuiging terug, bij een aantal trekken de mondhoeken nog voorzichtig een beetje omhoog. 

tja.. hier ga je toch gewoon
 van lachen? 

Omdat de les over mij gaat, vertel ik over mij en laat ik wat foto's van mij zien als kind. Met een luid "Aaaaaaahhhh"  wordt mijn foto toegelachen. Babyfoto's doen het altijd goed in de klas.
Het is een leuk en open gesprek. Ik vertel ze wat er bij mij aan de hand is en hoe men er achter gekomen is dat ik minder goed hoor, waar ik moeite mee heb, wat ik moeilijk vind en wat ik juist heel erg goed kan en zij stellen me een heleboel oprecht geïnteresseerde vragen. Eén meisje is wat verlegen en stelt haar vraag met haar hand voor haar mond en ik kan haar dus niet verstaan. Als ik haar, met een glimlach, vraag om haar vraag te herhalen, zegt ze, met een verlegen glimlach: "Oh, dat kunt u zo natuurlijk niet verstaan."  Een jongetje geeft me, heel lief en zachtjes, een compliment: "Ik heb dat nooit aan u gemerkt". Ik dank hem met een lach en hij lacht verlegen terug. 

Aan het eind van de les ben ik nog omringd door een groepje leerlingen die alles willen weten over mijn slechthorendheid en mijn hoortoestellen en ik voel me bijzonder. Niet zo zeer vanwege de interesse voor mijn 'handicap', maar vanwege het feit dat ik iets van mezelf heb gedeeld en heel erg bewust meemaak wat ik er voor terugkrijg. En dat allemaal met een lach op mijn gezicht. 

Delen, delen, delen....

Lang heb ik mezelf verstopt achter hoge muren van schaamte en onzekerheid. Nog niet zo lang geleden heb ik besloten dat ik dat niet meer wil. De grootste uitdaging ligt hem voor mij in het delen, delen en delen. Delen wat er in mij omgaat, wat ik wil en wat ik van iets vind. En het gekke is, ik vind het nog leuk ook. Vaak merk ik dat men het interessant vindt om te weten wat er in mij omgaat, het vaak duidelijker is voor de ander als ik vertel wat ik wil en men wel ruimte heeft voor wat ik vind. Sterker nog, ik krijg het ook steeds vaker van de ander terug en dat maakt me blij! Ik ga daar van lachen en zoals eerder gezegd: Lach, en de wereld lacht terug! 

LACH, LACH, LACH
De laatste tijd lach ik veel en steeds harder! Niet alleen omdat ik veel tijd doorbreng met mijn buurmeisje en buurjongetje, die allebei de meest aanstekelijk lach hebben, waardoor, als de lachsalvo eenmaal begonnen is, het niet moeilijk is om niet in een schaterende slappe lach te eindigen. Maar ook, omdat ik de effecten van mijn 'openstellen' steeds meer zie en terug krijg. En daar kan ik heerlijk van genieten! Zo erg, dat ik mezelf er regelmatig op betrap met een heel grote glimlach rond te lopen! 

En daarom: Smile, Breathe and go Slowly! (Thich Nhat Hanh)

Babysteps...

"Rik....RIK... Kom snel, je mist het!"

Dat waren mijn enthousiaste woorden toen ik voor het eerst na mijn operatie weer op de fiets zat bij de fysio en ik voor het eerst een hele slag kon maken. Vijf minuten daarvoor was ik begonnen met het heen en weer wiegen van de pedalen, tot zover mijn knie aan kon om langzamerhand dichter bij een hele ronde te komen. Na iets minder dan vijf minuten, en net op het moment dat mijn fysiotherapeut Rik even een oefenschema ging halen, kreeg ik het voor elkaar om een hele ronde te draaien op de fiets. Weliswaar met twee verkorte cranks, een verhoogd zadel en alleen druk op mijn rechtervoet, maar toch, het begin was er.
Dat is vier en een halve week geleden. Inmiddels trap ik met beide benen, met rechts een normale crank, links nog wel een verkorte crank en een normale zadelhoogte. Gisteren was ik klaar voor de volgende stap. We bouwen nu de crank aan de linkerkant van de fiets langzaam op naar een normale lengte van de crank, want als ik dat voor elkaar krijg, pijn- en klachtenvrij, dan mag ik ook weer buiten fietsen. Een grote beloning voor mij, dus, zo doelgericht als ik ben, had ik al uitgerekend dat als ik ieder keer als ik bij de fysio ben, ik mijn crank één treetje verder zou krijgen, ik over vier weken weer op mijn fiets buiten kan fietsen. Omdat het afgelopen vrijdag niet gelukt was, was ik gisteren dus extra gemotiveerd... Vol goede moed stap ik op de fiets en begin al vast in te fietsen met de crank op stand 8 (moet uiteindelijk naar 0). Ik dacht dat het wel goed zou zijn om alvast wat in de fietsen en de knie soepel te maken voor de volgende stap. Helaas dacht mijn knie er anders over. Na 15 minuten fietsen was het nog niet pijn- en klachtenvrij (een voorwaarde om verder te mogen) en dus blijf ik hangen op stand 8. Wat een tegenvaller. Ietwat gedemotiveerd begin ik aan de rest van mijn oefenprogramma, waar het me wel lukt om met de krachtoefeningen weer wat gewicht meer te nemen.... 

Anne (mijn andere fysiotherapeut) stelt me gerust door te zeggen dat sommige overgangen minder makkelijk gaan dan andere en dat het best zou kunnen dat volgende week de crank ineens op stand 5 of 6 staat. Ook herinnert ze mij eraan dat ik stand 9 heb overgeslagen. Zij ziet het zeker nog wel gebeuren dat ik over vier weken weer buiten fiets, als ik nu maar goed op de signalen van mijn knie let en daar gehoor aan geef. Ook al gaan de stapjes minder snel dan dat ik graag zou willen... 


"Anne.... ANNE.... Kijk! Ik kan lopen!"

Vooruit stiefelend met twee krukken stevig omklemd en met een beetje druk op mijn voet (maar het liefst zo min mogelijk) "loop" ik van de ene kant van de ruimte bij de fysiotherapeut naar de andere kant. Omdat het nog niet erg veel op lopen lijkt laat Anne me even op twee benen staan om me te laten voelen dat het kan. En dat werkt! Ik oefen nog een beetje met lopen en merk dat ik steeds meer op mijn been durf te gaan staan. 

Dat is anderhalve week geleden. Ik werd naar huis gestuurd met de mededeling dat ik langzamerhand maar weer eens moest proberen meer te gaan lopen en elke dag een blokje om moest gaan doen. Zo gewend als ik ben om alles alleen te moeten regelen en zo gehecht aan deze "vrijheid", was ik erg blij met deze boodschap. "Joehoe! Ik kan weer zelf naar de supermarkt en ben dus niet afhankelijk van anderen van mijn boodschappen!" (Echt, ik ben echt heel blij met alle mensen die de afgelopen weken boodschappen voor mij hebben willen doen, nogmaals dank daarvoor, maar dit voelt echt als een stukje meer vrijheid!) 

Dus vorige week woensdag trok ik mijn stoute schoenen aan en besloot naar de supermarkt te lopen voor mijn dagelijks blokje om en om een pak melk te halen. Dat leek me te overzien aan hoeveelheid en gewicht van de boodschappen. De heenweg ging goed, verbazingwekkend goed! De kracht van het weer kunnen doen wat je een tijdje niet hebt kunnen doen lieten mij zonder problemen, weliswaar iets langzamer dan normaal, bij de supermarkt aankomen.
Eenmaal in de supermarkt begonnen de problemen... Oh, eh, bananen heb ik ook niet meer en eh.. een paprika voor het avondeten.. oh ja.. ik moest ook nog wc papier hebben.. eh ja een mandje is toch wel handig...maar eh hoe neem ik dat mandje mee? Echt als ik een hand over had gehad had ik een filmpje gemaakt van mijn gang door de supermarkt... winkelmandje (met wieltjes) een zet geven met mijn krukken (en maar hopen dat hij niet te veel zou raken in de weg naar voren) en zelf er achter aan stiefelen en dan het winkelmandje weer een zet geven en zelf weer lopen.... Drie kwartier later, met veel te veel boodschappen en veel te veel heen en weer gelopen in de supermarkt, stond ik bij de kassa en kwam ik er achter dat het allemaal nèt niet paste in mijn kleine rugzakje (ik ging tenslotte alleen voor een pak melk). Buiten voor de supermarkt heb ik mijn been op een bankje gelegd om even in het zonnetje bij te komen en vervolgens mijn rugzak zo te 'verbouwen' dat ik al mijn boodschappen mee kon nemen, want ik had natuurlijk geen handen vrij. Op de terugweg was ik minder blij en voelde de kracht, die ik op de heenweg had gevoeld, helemaal niet meer. Puffend, hangend in mijn krukken, heb ik zelfs overwogen om 300 meter van mijn huis een taxi te bellen omdat alles zeer deed en ik serieus dacht dat ik mijn huis niet meer ging halen. Het waren de bemoedigende praatjes van de straatwerkers (en mijn stellige overtuiging dat als ik ergens aan begin, ik het ook af moet maken) die mij uiteindelijk thuis hebben gekregen. Rillend van het suikertekort, pips van de inspanning en met een dikke en warme knie ben ik uiteindelijk door Mariska, mijn redder-in-nood-buuf, die precies op het goede moment naar buiten kwam, het gebouw in begeleid. De rest van de dag heeft mijn been hoog gelegen en heb ik voor het eerst na de operatie mijn coldpack uit de vriezer moeten pakken..... Dit was duidelijk een stap te veel! 

Inmiddels gaat het steeds beter met lopen. Elke dag probeer ik een stukje naar de heide te lopen, tot het eerste bankje, zit daar dan een tijdje en loop dan weer terug. En soms word ik door een lieve vriendin een stuk verder over de heide geduwd, in een rolstoel, die ik sinds een week heb, om mijn wereld weer wat te vergroten. Mijn lichaam vraagt ook om beweging. Mijn bovenbeen en kuit in mijn linkerbeen beginnen te protesteren als ze een tijd niet gebruikt worden en in mijn lage rug wordt het onrustig als ik te lang in één positie zit....

Gisteren was Anne tevreden. Mijn knie gaf nauwelijks reactie, terwijl ik het afgelopen weekend toch een stuk over een zanderig pad heb gelopen, omdat ik daar met de rolstoel niet doorheen kon. Dat is goed nieuws. Tijd voor de volgende stap. In de oefenruimte sta ik klaar om samen met Anne mijn loop te perfectioneren, als zij ineens haar hand uitsteekt en zegt: "Geef mij de linkerkruk maar." "Eh... oke", weet ik nog net uit te brengen, omdat ik dit helemaal niet verwacht had nadat ik met fietsen op hetzelfde niveau ben blijven hangen. "Loop maar een paar passen", zegt Anne en ik denk alleen maar 'Ja, daaaag, dat gaat toch niet lukken.' Maar voordat mijn gedachten afgelopen zijn loop ik op één kruk naar de andere kant van de ruimte.. Het kan! Joehoeee! Nu mag ik dus thuis (en voorlopig alleen in huis) oefenen met het lopen met één kruk. En dat is fijn, want nu kan ik gewoon mijn kop koffie in de hand meenemen als ik van de keuken naar de woonkamer loop! 

Babysteps...

Opnieuw leren lopen en fietsen... alles gaat met kleine stapjes. Nog duidelijker dan voorheen merk ik dat het nemen van te grote stappen afgestraft wordt. Soms meteen, soms veel later... (is dat eigenlijk niet met alles zo?)
Ik wist van te voren dat dit een lange weg zou worden (negen maanden tot een jaar was de deal waar ik voor tekende) en toch probeer ik dit weer in te korten en sneller te doen. Omdat ik zo graag WIL....Misschien moet ik in deze Loesje's uitspraak maar ter harte nemen. 

"De weg is lang... Mooi! Dan is ie er in ieder geval!"