Zelfredzaamheid...

Ik ben op de helft! 
Nou ja op de helft van de periode dat ik niet op mijn been mag staan en zes uur per dag in mijn cpm-machine mijn been heen en weer laat bewegen. Tijd voor een paar dingen die ik de afgelopen weken heb meegemaakt door het leven op krukken als er niemand anders in huis aanwezig is. 

* In de eerste week was ik nog bijna niet alleen thuis en kon ik heerlijk genieten van mijn familie en vrienden die met liefde mij alles brachten wat ik op dat moment nodig had. Alleen naar de wc gaan moest ik zelf. Maar op een gegeven moment was die dag daar dat er niemand langs zou komen en er ook niemand in de ochtend was en niemand die bleef slapen. Van een vriendin had ik de tip gekregen om een rugzakje te dragen waarin ik alles kon doen wat ik nodig had, me dan verplaatsen naar de plaats waar ik het nodig had en daar dan mijn rugzakje uitpakken. Het leek ideaal, om niet in de keuken te ontbijten (ik kan daar sowieso niet zitten) en het leek me ook wel makkelijk. Dus vol goede moed begin ik in de keuken mijn ontbijtje in te pakken. Met een schaaltje, pak yoghurt, afgesloten bakje met cruesli, thermoskan met heet water, zakjes oploskoffie (bij gebrek aan het mee kunnen nemen van versgezette koffie met heerlijke opgeklopte melk), lepel en twee mandarijnen in mijn rugzak kon ik mijn weg naar de woonkamer beginnen en daar genieten van mijn ontbijtje. Nadat ik alles uitgestald had en eindelijk met mijn pootje omhoog zat (alles kost tegenwoordig veel energie) was het eerst tijd voor een kopje koffie... kopje?? Oh die staat nog in de keuken. Terug hobbelen naar de keuken, rugzak vergeten natuurlijk, maar 1 kopje kan ik vast ergens tussen klemmen en een kopje pakken.. Hmm het kopje stond achter in de kast op de middelste plank, waar ik dus niet bij kon. Kruk gepakt, kruk in de kast, heel voorzichtig heb kopje schuiven en zo toch een kopje, terug hobbelen naar de bank en het ontbijt kon beginnen. ... wel met koffie gelukkig. De ochtend was al bijna om.

Tegenwoordig heb ik een trolley te leen waar ik mijn lekker vers gezette koffie met opgeschuimde melk op kan zetten, mijn bakje yoghurt met cruesli en mijn fruit en die rijdt heel makkelijk naar de woonkamer. Scheelt een hoop tijd en energie ;) 




* Ondanks dat ik in de winter geopereerd ben, is het echt voorjaar hier en elke dag probeer ik minstens een half uur buiten te zijn om wat uv-straling op te doen en mijn vitamine D-gehalte op peil te houden. In het begin was dat lastig, want ik kon nog niet lang staan en ik had niets op mijn balkon staan om te zitten. Op een heerlijke zonnige dag moest en zou ik op het balkon zitten. Dus daar moest een stoel komen. Een klapstoeltje zou ik wel zelf naar het balkon kunnen krijgen. Dat was een mooie oefening. Ik had bedacht dat ik het stoeltje zou verplaatsen en dan zelf er achteraan zou hobbelen, en dan het stoeltje weer verplaatsen en dan zelf weer hoppen. Dat leek in theorie te werken, maar bij de eerste keer het stoeltje verplaatsen, bleef hij niet tegen de muur staan, gleed hij weg en lag plat op de grond.  Bukken en dingen van de grond oprapen gaat niet zo makkelijk, dus dat was een uitdaging. Uiteindelijk het stoeltje kunnen pakken door mijn kruk achter de leuning te haken en deze als hefboom te gebruiken. En toen begon de poging weer opnieuw. Na twintig minuten zwoegen stond het stoeltje buiten en kon ik zitten. Helaas besloot de zon toen net weg te gaan. Maar gelukkig zijn er daarna nog zat zonnige momenten geweest om in de zon te kunnen zitten en stond mijn stoeltje er al. 

* Ik heb een heel lieve brief gekregen. Een handgeschreven brief. Prachtig. Hoe vaak gebeurt dat in deze tijd nog? Kaartjes wel, maar een handgeschreven brief? Die krijg ik nooit meer. Ik vond dat de afzender een handgeschreven brief terug verdiende en heb voor het eerst in lange tijd een echte brief op briefpapier geschreven. Ik heb een mooie brief geschreven en wilde hem het liefst meteen posten, zo blij was ik er mee en zo gunde ik het de geadresseerde om deze brief snel te krijgen. Maar ja bij gebrek aan postduif en een brievenbus die te ver weg was moest ik toch twee dagen wachten, omdat er dan weer iemand zou komen die hem mee kon nemen en posten. Baalde ik wel een beetje van (email is toch makkelijker dan, hoewel wel onpersoonlijker). Gelukkig wilden mijn buurjongen en buurmeisje wel postbode spelen en werd de brief toch nog dezelfde dag gepost. Ik hoefde het alleen maar te vragen. 

* last but not least: je leert heel mindful om te gaan met een kop koffie die je omstoot. De natuurlijke reflex van opstaan, naar de keuken sprinten en een doekje halen om de schade op de vloer en het kleed zoveel mogelijk te beperken is bij mij nu niet mogelijk. Het gaat al mis bij het opspringen. Dus alternatief is heel lang kijken waar de koffie naar toe loopt, vervolgens de schade berekenen en tegelijkertijd een lijstje maken met spullen die je uit de keuken mee moet nemen (doekje, schoonmaakmiddel, nieuwe koffie), rugzakje op, rustig hobbelen naar de keuken, spullen pakken, terughobbelen en dan beginnen met schoonmaken. Drie dagen later vond ik nog een koffievlek terug.

En zo zijn er nog wel een aantal dingen te noemen. Zo was ik al heel blij met mijn designradiator in de badkamer, nu kan ik hem ook als klimrek gebruiken als ik mezelf na het douchen van de stoel moet hijsen. Mooi oefentoestel ;)

Ik word wel steeds handiger in dingen. In plaats van alles snel te doen, denk ik nu veel meer na over dingen. Ik was al slecht in multi-tasken en daar moet ik nu helemaal niet aan beginnen. Wil ik iets voor elkaar krijgen (hoe klein ook) moet ik eerst nadenken over de weg er naar toe. Stap voor stap dus... 

En zo krijg ik in mijn eigen huis een gratis cursus zelfredzaamheid gegeven door de beste docent, namelijk ikzelf.