All life is an experiment!

“All life is an experiment. The more experiments you make, the better.”  - Ralph Waldo Emerson

Shit, waar ben ik mee bezig? Voor mij rennen twaalf honden en ik probeer met man en macht een quad op het hobbelige en smalle pad te houden, terwijl mijn collega voor mij al een paar keer stil heeft moeten staan om mij niet kwijt te raken. Mijn duim voel ik door de kou niet meer, waardoor de quad de hele tijd accelereert en de honden uit ritme raken en achteromkijken met een blik die zegt: “Waar ben je in godsnaam mee bezig?”

En ik heb geen flauw idee…

Op mijn eerste werkdag kreeg mijn collega te horen dat ik in de middag met hem zou trainen. Mijn baas bedoelde bij hem achterop de quad, hij dacht ik op een eigen quad met een eigen team en iemand bij mij erbij. En ik… ach ja, ik had al vaker achter op een quad gezeten en wist dat het moment zou komen dat ik zelf zou moeten rijden, dus waarom niet nu. Maar zodra de honden aangelijnd zijn, moet je eigenlijk meteen weg om ‘dogfights’ te voorkomen en ineens reden we, zonder dat ik eigenlijk heel goed wist wat het plan was.

Ik heb het overleefd, maar mijn baas gezegd, dat dit iets te snel gaat voor mij en ik me er toch niet helemaal prettig bij voelde. Geen probleem. De volgende dag kreeg ik een cursus van mijn collega Marcus.

Dat is inmiddels bijna twee weken geleden en de afgelopen anderhalve week heb ik elke dag twee tot vier trainingen per dag gedaan. Het weer is veranderd van rond het vriespunt met regen tot min vijftien met zon ;) De wegen zijn daardoor spekglad geworden en we hopen allemaal op sneeuw nu!

Afgelopen dinsdag zijn alle honden in de kennel (250!) gevaccineerd en nu mogen ze vijf tot zeven dagen niet rennen. Dat geeft ons nu iets meer rust en elke dag trekken we erop uit naar de wildernishutten om deze seizoenklaar te maken. Genoeg werk te doen dus!

In mijn vrije tijd probeer ik veel tijd door te brengen met mijn ‘leaddog’ Yrla en de omgeving te verkennen. Ook spreek ik af en toe af met mijn vriendinnen Ramona en Nicole, wat best een uitdaging is met verschillende werkschema’s en een 6-daagse werkweek. Als we vroeg klaar zijn, wil het ook weleens gebeuren dat ik met collega’s ‘to town’ (Kiruna) ga om boodschappen te doen. Omdat de meesten van ons geen eigen auto hebben hier, doen we dat collectief met de ‘companybus’ wat in de regel veel tijd in beslag neemt, omdat we allemaal andere winkels willen bezoeken. Op dit moment hebben we nog veel vrije tijd, over een maand zal dat wel anders zijn.

Op deze dagen kom ik mezelf geregeld tegen. De gebeurtenissen van het afgelopen jaar passeren dan weer de revue met alle twijfels die daarbij horen. Ach, misschien ook wel goed voor de verwerking, maar niet altijd makkelijk. Op zulke momenten kan ik me erg alleen voelen hier. Gelukkig is het contact met het thuisfront zo gelegd.

Mijn woonsituatie is nog onveranderd. Mijn tijdelijke cabin is nog steeds tijdelijk en ondertussen al wel mijn eigen plekje. Echter, als het seizoen begint en de eerste tochten geboekt worden, zal deze nodig zijn voor de mensen die een tour geboekt hebben. En dus blijft het afwachten waar ik terecht kom.

En zo leef ik elke dag van experiment tot experiment. Dat begint al in de ochtend met de vraag welke kledingcombinatie ik vandaag aan zal trekken voor het werk dat ik ga doen en de temperatuur buiten. Elke training met de honden is experimenteren. Welke honden kunnen naast elkaar rennen? Heeft mijn leider er vandaag zin in, of wordt het een continue strijd met links en rechts? Wat komen we vandaag weer tegen? Misschien wel een beer op de weg, net als vanochtend?

Ondanks de vastigheid van mijn verblijfplaats en werk is elke dag weer ontzettend anders. Je kunt nog zoveel dezelfde trainingsrondes doen, elk uur van de dag, met iedere keer een andere hondencombinatie voor je quad en andere weersomstandigheden, maken elke training weer tot een nieuw experiment. Net als het leven in een kamp waar de elektriciteit geregeld uitvalt en je halverwege het koken ineens op zoek moet naar een nieuwe gasfles, om er achter te komen dat deze in de opslag staat, waarvan niemand de sleutel heeft, alleen de grote baas. Gelukkig is deze tot nu toe altijd bereid geweest om in zulke gevallen onze kant op te komen.

“ All life is an experiment!” Op dit moment de beste mantra voor de momenten dat ik mezelf tegenkom en het even lastig heb…

Een paar opvallende dingen hier.

-       In dit deel van Zweden doet niemand de deur op slot. Niet van de auto, niet van het huis. Mijn cabin heeft niet eens een slot en vaak zit de sleutel van de auto’s nog in het contact.

-       Yrla is een echte ‘pure bred’ siberische husky. Dat betekent dat ze ook ‘howlt’ als een echte siberische husky … J

-       Het noorderlicht verschijnt als de wifi verdwijnt … helaas verdwijnt de wifi vaker dan dat het noorderlicht verschijnt. Internet is dus erg instabiel hier, maar als het er is, genieten we ervan.

-       Met sneeuw ziet alles er mooier uit!

-       Post komt aan! Dank jullie wel voor alle lieve kaartjes en heerlijke dingen uit nederland (waarom verkopen ze in Zweden geen venkelthee?)

"Take me home, Country Roads.... to the place.. I belong!"  - Country Roads, John Denver

Mijn eerste week

Nog maar een week is voorbij en het voelt alsof ik al maanden aan het werk ben hier. Zoveel dingen, gedaan, geleerd en ervaren.

Nicole neemt me mee tijdens het trainen.. 13 honden :) 

Nicole laat er geen gras over groeien en is erg gemotiveerd mij alle fijne kneepjes van het vak te leren. Dus op dag 1 reed ik al eerder een paar rondjes over de yard op de quad.
Ook mocht ik ook mee met de middagtraining, een rondje van 8 kilometer met 13 honden en de quad als vervoersmiddel. Onderweg krijg ik een college in de praktijk over wat ik juist wel of niet moet doen tijdens een training, binnenkort begin ik namelijk zelf met trainen.

De grote aandachttrekkers zijn natuurlijk de puppies. Nicole en ik hebben een loopplank gebouwd van de opening van het hok naar de grond, zodat ze makkelijker zelf in en uit kunnen lopen, nu ze drie weken oud zijn. Het zijn schatjes! Ramona en ik gaan vaak met ze socialisen, dan laten we ze loslopen terwijl wij er ook bij zijn en kunnen ze wennen aan de ruimte en aan mensen. Na een kleine week, ze zijn nu bijna 4 weken oud kregen ze voor het eerst vlees te eten. En dus moesten ze ook meteen ontwormd worden. Ramona laat zich meteen zien als de ware hondenkenner. Zij is zo goed met honden!

De puppies laten 'socialisen' in huis. Na een half uur loslopen
vallen ze tussen mama Minna en mijn benen in slaap. 

En het fijne is.. Ik voel me zo thuis hier! Ondanks, de regen, modder en toch ook de natte kou, loop ik continue met een grote lach rond en voel ik me gezegend dat ik hier kan zijn. Zou dat over een aantal weken nog zo zijn?

De dagen zijn goed gevuld en starten altijd met het eten geven van de honden, dan twee trainingsrondes en diverse klusjes op de yard, zoals hekken repareren, poep scheppen, halsbanden naaien, harnassen repareren, doghouses repareren en schilderen, quads repareren, schoonmaken van harnassen en lijnen na de trainingen, honden medicijnen geven en sommige honden controleren op wonden na een 'dogfight'  en natuurlijk weer het eten geven van de honden aan het einde van de dag. Tussendoor is er gelukkig af en toe ook tijd om zelf wat te eten of inkopen te doen in Kiruna.

Gisteren is de eerste sneeuw gevallen en meteen ook weer verdwenen. De sneeuw van vandaag is langer blijven liggen en voor zaterdag voorspellen ze de hele dag sneeuw. Zouden we volgende week al de quad kunnen verruilen voor de slee? In ieder geval moet het eerst nog flink vriezen voordat we de rivier over kunnen steken en langere tochten kunnen maken. Gelukkig start het echte seizoen (met de boekingen en tochten) pas vanaf 17 november en hebben we nog even om te trainen. Dat is maar goed ook, want de honden zitten op en schema van 15 km per dag, terwijl ze straks zeker 40 km per dag moeten kunnen lopen. En niet te spreken over mijn conditie... nog vijf weken en dan is het non-stop draaien geblazen tot het einde van het seizoen, ergens in april.

Mijn toekomstige
tijdelijke onderkomen

Well...the Country Roads to Jukkasjärvi staan zaterdag op de planning. Dan verhuis ik namelijk naar mijn tijdelijke blokhutje op het terrein van de kennel. Wel fijn, want de dagen starten om 8 uur en dus kan ik om half acht wakker worden :) Overigens heb ik nog geen idee hoe tijdelijk deze woning  zal zijn, want mijn oorspronkelijke blokhut is nog niet beschikbaar. Maar goed ik heb in ieder geval een dak boven mijn hoofd.

Ik vind het heel spannend om zondag te beginnen op mijn nieuwe werk! Nu zit ik in een heerlijk kamertje in huis bij Ramona, een goede vriendin van mij, en Nicole, haar collega en huisgenoot en heb het enorm naar mijn zin. In hun kennel ken ik inmiddels alle honden, omdat ik hier nu in totaal vijf weken, verspreid over dit jaar, heb doorgebracht. Dit voelt vertrouwd en fijn en des te spannender is het dus hoe het straks in de kennel, waar ik ga werken, ga zijn, met mijn collega's en de honden daar. Maar het gaat vast goed komen!

Alle begin is moeilijk, houd ik me voor.  Dat geeft ruimte en ik hoor mezelf John Denver imiteren  terwijl ik de hondenpoep uit de kennels schep:
"Country Roads, take me home, to the place, where I belong!" 

Nieuw Avontuur! 

Nog even en dan ben ik klaar voor een nieuwe uitdaging in mijn leven!

Happy Musher!

Na mijn eerst husky-longtour in 2012 heb ik altijd gehoopt dat het me op een dag zou lukken om als ‘musher’ te kunnen werken.

De afgelopen 5 jaar heb ik  iedere winter bij verschillende kennels gesolliciteerd, helaas zonder success. Afgelopen winter heb ik al mijn vrije dagen bij twee kennels  meegedraaid en vier kennels aangeschreven, om uiteindelijk een baan te vinden in Jukkasjärvi, Kiruna, Zweden. En het mooie is dat ik naast (op 1200 m afstand) mijn goede vriendin Ramona kom te werken!

Met mijn leaddog Yrla

Ik kijk er heel erg naar uit om vanaf 1 november 6 maanden lang tochten te mogen begeleiden voor Jukkasjärvi Vildmarks Turer. Ik vlieg echter al op 3 oktober naar Zweden om de laatste dingen
voor mijn accomodatie te regelen en om alvast te trainen met de honden. Iets waar ik erg naar uit kijk!

Ik hoop in deze tijd mijn blog weer wat leven in te kunnen blazen en jullie op deze manier op de hoogte te kunnen houden van mijn Arctisch Avontuur!

The Remarkables!

"Als one goes through life one learns that if you don't paddle your own canoe, you don't move" - Katharine Hepburn

"Focus!", denk ik hardop als ik voor de zoveelste keer te snel over de losliggende rotsblokken wil gaan en een breed arsenaal aan vloekwoorden door mijn hoofd geschoten is. Het terrein is lastig, het weer onvoorspelbaar en ik ben niet zeker van mezelf. De tranen staan me in de ogen en het zweet parelt op mijn voorhoofd. Het liefst zou ik stoppen, maar ik weet dat dat niet kan. Ik ben nu hier en ik moet verder, teruggaan is geen optie! 

Verrast door het weer besluiten Ward en ik vandaag toch te gaan wandelen. De weersvoorspellingen waren zo slecht dat we de plannen voor een tweedaagse tocht aan de kant geschoven hadden en min of meer tevreden waren gesteld met een dagje Queenstown en Arrowtown, wat cultuursnuiven. Maar als we 's ochtends wakker worden zijn de hoogste toppen van de Remarkables te zien en besluiten we daar een mooie, of-the-beaten-track, wandeling te gaan maken. 

Goed gepakt en uitgerust gaan we op pad. Het eerste deel is steil omhoog langs een skipiste, wat relatief makkelijk loopt. Bovenaan de piste volgen we een klein stenig paadje omhoog totdat we bij het uitzichtpunt komen dat ons zicht geeft op Queenstown en omgeving, 1700 m onder ons. Alle twijfel die ik in de klim gevoeld had (kan ik dit wel?, ben ik sterk genoeg?,houdt mijn knie zich goed?) verdwijnt als sneeuw voor de zon bij dit mooie uitzicht. Hier doe ik het voor, komen op plekken waar bijna niemand komt en je dan verwonderen over de schoonheid van de natuur, gecombineerd met de zichtbare aanwijzingen van menselijke beschaving. 

      Uitzicht over Queenstown, op 2000 m, 1700 m boven Queenstown. 

Ik voel me trots en nietig tegelijkertijd. Trots omdat ik dit weer kan na mijn knie operatie en revalidatie, nietig omdat ik me realiseer dat ik zo ver weg ben van wat mijn leven is. Ver weg van mijn familie, mijn lieve vrienden, mijn werkeloze, naar opdrachten zoekende, ik weet niet wat ik wil, leventje in Nederland. De vraag die ik me bijna dagelijks stel komt weer naar boven: is dit wel een juiste beslissing geweest? 

Bijna struikel ik over mijn eigen voeten en ben ik weer down-to-earth. Op een steile rotswand met 1700 m grind onder je wil je niet struikelen met het risico weg te glijden en in de laatste momenten van je leven Queenstown steeds dichter bij te zien komen. Deze wandeling is een innerlijk gevecht met mezelf. Ik vraag me continu af of ik wel de juiste keuzes maak, variërend van, of deze wandeling wel goed is voor mij, tot, zal Daphne nog van me houden als ik terug ben, omdat ik zo lang weg ben geweest, en van alles daar tussenin. 

Terwijl ik hierover pieker glij ik weg op een losliggend rotsblok, waarbij ik mijn broek open haal en een schaafwond op mijn been oploop. Ik vloek en tier en zeg tegen mezelf dat ik moet focussen. Deze wandeling is zwaar, er liggen nog heel wat rotsblokken waar ik overheen moet en teruggaan is geen optie. Om dit goed te kunnen doen, vertel ik mezelf, moet ik blijven focussen op het hier en nu en niet blijven hangen in gedachten over dingen waar ik geen invloed op heb. Dat heeft geen zin! Ik snif de laatste gedachten weg, veeg de tranen van mijn gezicht en focus me op de rotsblokken voor me.

Zo kom ik met veel geploeter een uur later heelhuids het blokkenveld uit, waar we getrakteerd worden op een paar prachtige meren, waaronder Lake Alta, één van de decors in de beroemde Lord of the Rings films. Het laatste stuk gaat weer over de skipiste terug naar de auto. Als we zeven uur later de auto weer aantikken, voel ik me trots op mezelf! Na deze tocht kan ik met recht zeggen dat ik weer back-on-track ben! 

     Lake Alta - The Remarkables - Queenstown 

Een paar dagen later bedenk ik me dat deze wandeltocht in vele opzichten Remarkable was. Niet alleen vanwege het prachtige uitzicht en de opzichtige rotswand, die hoog boven Queenstown uittorent, maar zeker ook vanwege de inzichten die ik bovenop, tussen alle rotsblokken heb opgedaan.  

Mijn knie heeft het goed gedaan, maar belangrijker is nog dat ik heb geleerd me niet te veel moet laten afleiden door dingen die ergens anders spelen en waar ik nu niets aan kan doen. Dat kost alleen maar energie en leidt me af van wat ik nu hier doe. En daar is Nieuw Zeeland veel te mooi voor! 

Natuurlijk mis ik Daphne en dat voel ik heel vaak, maar om me nu de hele tijd af te vragen of het wel een juiste beslissing is geweest....

Ik had het gevoel dat ik deze reis moest maken om meer over mezelf te leren en ook al gaat het gepaard met vloeken en tieren, een valpartij en een bijna huilbui, daar boven op de Remarkables heb ik een belangrijke les geleerd. Ik ben de enige die kan bepalen waar ik met mijn leven heen wil! 

En daarmee was deze tocht echt remarkable! 

"Als one goes through life one learns that if you don't paddle your own canoe, you don't move" - Katharine Hepburn

    Op weg naar Gertrude Saddle - Milford Sound, een paar dagen later. 

Drops of Jupiter

"But tell me, did you sail across the Sun, did you make it to the Milky Way, to see the lights are faded and that heaven is overrated" - Train, Drops of Jupiter

In mijn hoofd zing ik mijn favoriete nummer van Train als ik in de jacuzzi van de camping lig en naar de sterrenhemel kijk. Ondertussen dwalen mijn gedachten af naar een stukje dat ik eerder heb geschreven. 

Je kunt nog zo ver over de wereld reizen, je neemt jezelf altijd mee. En dus ook al je onzekerheden, vraagstukken en uitdagingen.

Op dit moment ben ik onderweg van Wellington (Noordereiland) naar Picton (Zuidereiland). We zijn net een uurtje aan het varen en in de verte doemt de Kaikoura range al op. De harde wind heeft ons naar binnen doen bewegen. Windy Wellington. We varen nu op open zee door Cook's Strait en de boot wiegt zachtjes heen en weer. De zon schijnt, het uitzicht is prachtig en ik zit in een heerlijk zachte soort van vliegtuigstoel. Life is perfect zou je zeggen. Maar niets in minder waar. Ik word op dit moment te veel geconfronteerd met mijn onzekerheden. Ik ben te dik, hoor niet goed, ik weet niet wat ik wil en lijk nergens succes in te hebben. Zomaar een paar gedachten die door mijn hoofd gaan. 

In mijn hoofd ben ik deze gedachten aan het relativeren.

Ok, ik ben aan de zware kant (zeker voor mijn doen), maar ik heb geen obesitas, nog lang niet. Ook ga ik de komende weken zoveel wandelen dat ik vast een paar kilo's kwijt ben als ik terug naar Nederland ga en thuis kan ik de boel onderhouden door weer regelmatig te gaan trainen. 

Ondanks mijn slecht gehoor, kan ik meestal goed meedraaien in gesprekken. Vaak zo goed, dat men niet eens door heeft dat ik slechthorend ben. Ook in een ander land met een andere taal niet. 

Dat ik niet weet wat ik wil zou ik ook als een zegen kunnen zien. Alles ligt open en alles is mogelijk! Doordat ik niet weet wat ik wil (worden, moet ik misschien zeggen) heb ik nu tijd om het land van mijn dromen in drie maanden te verkennen. Hoe geweldig is dat! 

En dat ik geen succes heb? Naja, ik lig niet in de goot, zonder een vaste slaapplek en genoeg geld om eten te kopen. Ik heb een dak boven mijn hoofd, een geweldige vrouw, veel lieve vrienden om me heen, genoeg geld om te stoppen met werken en deze reis te kunnen maken en genoeg elektronica om deze reis vast te leggen en af en toe een verhaal te posten. Dus volgens mij doe ik ook iets goed. 

Helaas werkt relativeren alleen niet. Er zijn genoeg momenten dat mijn relativerend vermogen mijn onzekerheden wegslaat nog voordat ze aan de oppervlakte komen, maar het gaat om die kleine momenten dat je uit het lood geslagen wordt door één gebeurtenis en het uren, soms dagen duurt voordat je je balans weer gevonden hebt. Hoe mooi zou het zijn om je niet uit het veld te laten slaan door een ontmoeting, waardoor je je weer olifant voelt, of een vraag, waardoor je je weer nutteloos en onsuccesvol voelt? En je op dat moment je onzekerheid of nutteloos gevoel kunt parkeren en kunt zeggen: zo nu ga ik eens genieten van het uitzicht op het Zuidereiland, want niemand pakt dat in ieder geval van mij af.

Terwijl ik hier zit te typen komen de Marlborough Sounds steeds dichter bij en zakt de zon steeds meer richting de horizon.  Ik vraag me af wat ik nog binnen doe, loop het dek en geniet van de laatste zonnestralen over de Marlborough Sounds.  En dan realiseer ik me dat ik mijn onsuccesvolle en onwetende slechthorende olifanten-ik even heel ver weg heb geparkeerd. 

Waar ik ook heen ga, mijn onzekerheden, vraagstukken en uitdagingen zal ik altijd met mij meenemen. 

De kunst is om dan te zorgen dat ik een parkeerplaats voor ze vrij houd, zodat ik niet meteen uit het veld geslagen word. Op dit moment lukt dat goed doordat ik 'afgeleid' word door de prachtige omgeving en er voor kies om daarvan te genieten. Op andere momenten en in andere omgevingen zal ik andere afleidingsmanoeuvres vinden of er voor kiezen om mijn onzekerheden, vraagstukken en uitdagingen nader te onderzoeken. Maar niet nu. Met de gedachten me niet meer zo snel uit het veld te laten slaan zit ik 's avonds in de jacuzzi naakt tegenover andere mensen, rechtop met mijn borst vooruit, parkeer ik de gedachten naar mijn olifanten-ik en geniet ik van de vallende sterren, het zuiderkruis, de Melkweg en Magelhaense wolken, terwijl Train in mijn hoofd verder gaat. 

"Did you fall for a shooting star, one without a permanent scar. And did you miss me, while you were looking for yourself out there?" Train - Drops of Jupiter

Amsterdam - Wellington

Haere mai!

Oh yeah! Ik ben er! Nieuw Zeeland! Na de werkelijk 'stunning' sunday morning bike ride en een eerste hike ben ik nu dan echt, zowel lichamelijk als geestelijk, hier geland.

Hell of a ride

OK, het was mij niet onbekend dat als je naar de andere kant van de wereld wilt, je lang onderweg bent. Maar als je reis dan verlengd wordt, zit je daar niet op te wachten. Grote tegenvaller was dat ik in Guanghzou de luchthaven niet mocht verlaten. Dat mag namelijk alleen als je een meer dan acht uur transit hebt en dus niet als je 7.45 uur moet wachten. Ach ja, de tijd gedood met twee Nieuw Zeeland liefhebbers, die in hetzelfde schuitje zaten en me met de kaart en de NZ Frenzy een heleboel tips hebben gegeven wat te doen in NZ. Helaas vertrok het vliegtuig met 2,5 uur vertraging uit Guanghzou, iets met een 'security check' en daardoor miste ik mijn aansluitende vlucht naar Wellington. Dat bleek echter niet zo erg te zijn, achteraf gezien, want ik kon meteen op de volgende vlucht gezet worden en dus om 12.15 uur richting Wellington vertrekken. Ik zou er dan nog eerder dan Frank zijn, wat logistiek gezien erg handig was. Blij dat alles zo makkelijk verliep, liep ik, met diepe teugen de frisse Nieuw Zeelandse lucht inademend, van de internationale terminal naar de domestic terminal. Drie dagen later zou ik op een BBQ in Wellington horen dat de 12.15 flight the most terrific flight of the day was, omdat een aantal mensen vanaf de grond dacht dat ze nu echt eens een vliegtuigongeluk van dichtbij mee zouden maken. In het vliegtuig zelf merkte ik wel dat er een hoop turbulentie was en dat bijna iedereen aan het gillen was, maar ik hing als een doodvermoeide zombie in mijn vliegtuigstoel gegespt en kreeg het maar half mee. Ik schoot wakker toen het vliegtuig weer optrok en er vanuit de cockpit het bericht kwam dat we weer onderweg waren naar Auckland omdat het niet mogelijk was te landen op Wellington vanwege de wind. Op dat moment dacht ik alleen maar "oh nee, niet nog meer vertraging", maar de dagen daarna drong het tot me door dat het best serious business was wat ik had meegemaakt en dankte even hemel en aarde dat het goed is afgelopen. In Auckland werd ik weer omgeboekt naar de volgende vlucht, welke rustig glijdend, met nauwelijks turbulentie vijf uur later in Wellington landde. Frank stond te wachten, het wederzien was fantastisch! Zo fijn om eindelijk weer bij één van mijn beste vrienden te zijn. We zijn meteen doorgereden naar een local dining, hebben pizza gegeten en geluisterd naar live music. Ik was meteen mijn hele reis vergeten en blij dat ik er was!

Zonsondergang aan het strand bij Frank

A warm welcome

De eerste dagen in Nieuw Zeeland zijn echt als een warm bad voor mij. Ondanks de lange vlucht slaap ik gewoon elf uur aan een stuk en voel ik me fit genoeg om dingen te ondernemen met Frank. De noodzakelijkheden, als boodschappen en een lokale sim zijn snel gedaan, daarna laat Frank me een aantal dingen uit zijn leven in Wellington zien. Zo drinken we thee bij Jane en Steve, gaan we even langs het huis van hun dochter Shelley, waar Frank eerst woonde, om te kijken hoe het met de puppies gaat en kopen we Old Amsterdam kaas in de Dutch store voor onderweg en voor Nederlandse vrienden onderweg. In de middag doen we nog een tukkie in de hangmat in de zon en lees ik verder in mijn boek. Rond een uur of vijf nemen we nog een duik in de zee, die op 100 meter afstand van Frank's huis ligt. Frank kookt voor me en we redden het tot elf uur voor we gaan slapen :) Fijn! 

De tip om jetlag te handelen is mee te gaan met het ritme van de dag. Als je dan een sportieve vriend gaat opzoeken betekent dat dat je op zondagochtend op de mountainbike springt en vanuit zijn huis een prachtige rit langs de kust maakt naar de Pencarrow Lighthouse, de oudste, werkende, vuurtoren van Nieuw Zeeland. Met een klein constructiefoutje. Omdat bleek dat de vuurtoren niet vanuit elke hoek te zien was is er later nog eentje bij gebouwd! Ik wil naar de bovenste vuurtoren omdat ik nieuwsgierig ben naar het uitzicht en voel dan pas goed wat 40 uur onderweg zijn met je lichaam doet. Hijgend en puffend kom ik wandelend met de fiets aan mijn hand boven, maar het uitzicht is de moeite waard.

Boven bij Pencarrow Lighthouse

De weg naar beneden is makkelijker en fijner en voldaan en genietend van de zon fietsen we tegen de wind in terugblaas de kust. 'Windy Wellington' is een naam die Wellington eer aan doet! 

Op de terugweg denken we mijn eerste pinguïn te zien, maar het is een jonge aalscholver, ook mooi zwart-wit. 

Mijn 'wanted-to-be-penguin-aalscholver' 

Voor de liefhebbers van streetarts post ik dit fotootje van de bushalte op weg naar Eastbourne. Ondertussen heb ik meer beschilderde muren gezien en lijkt het dat de creatieveling in dit land met prachtige natuur ook aan z'n trekken kan komen. (Toch, Daphne?)

Vanochtend heeft Frank me meegenomen naar de lokale gym voor een 'high intensity interval training'. Pffff, laatste jetlag vermoeidheid eruit gezweet. Tijdens de training dacht ik dat ik dood ging maar als ik in de cooling down met yoga moves de zweetdruppels overal over mijn lichaam voel rollen en ben ik tevreden!

Hiking

Nieuw Zeeland is een wandelend bij uitstek. Dat had ik al door op Auckland Airport. De wandelroute van de internationaal naar de domestic terminal werd aangegeven met bordje , waarop ook vermeld staat hoe lang het nog lopen is en hoeveel meter. Ik kom hier dan ook om wandelend van de prachtige natuur te genieten. Vandaag, onder leiding van mijn eigen NZ Frankie ;), heb ik mijn eerste wandeling gemaakt. Een bijna 12 km, ruim 400 hm heen en weer tochtje leidt ons vanuit Frank's huis langs de kust omhoog een typisch Nieuw Zeeland's bos in. Gedomineerd door heel veel verschillende soorten (boom)varens.

Mooi Nieuw Zeelands bos

Ik was hier al op voorbereid door alle mooie foto's die ik van Frank, Thea en andere NZ-minnende vrienden heb gezien, maar als je er echt in loopt is het onbeschrijfelijk. Zoveel verschillende kleuren groen en alle vormen kamerplanten, die hoog boven je uit torenen. WoW! En dan af een toe een mooi uitkijken naar de kust met Wellington op de achtergrond.

Ik kijk mijn ogen uit, genieten is dit. Frank blijft zeggen dat dit pas het begin is, maar ik vind het al het einde! We lopen een tijdje boven op het ruggetje en dalen dan weer in de richting van Eastbourne, waar Frank woont. Het laatste stukje over het strand word ik verrast door de grote parelmoerschelpen die hier liggen. Mooi!

Morgen vertrekken we naar het Zuidereiland om eerst Nelson Lake NP aan te doen en daarna zien we wel verder. De 20e zijn we van plan naar Muellers Hut te lopen, verder hebben we niets gepland.

Ik ben geland, zeg mijn jetlag en Wellington voorlopig vaarwel om morgen een nieuw avontuur op het Zuidereiland te beginnen! 

Poroporoaki! 

About letting go... or NOT letting go...

Dat ik moeite heb met loslaten is geen nieuw gegeven. Hoe vaak Mariska me wel niet de Frozen-songtekst "Let it go... Let it go... heeft toegezongen, waarbij ze het gebaar maakt dat ze iets van haar hand wegblaast; ik weet het niet, ik ben de tel kwijt. Soms voelt het wel alsof we elk gesprek zo eindigen, of het in ieder geval elk gesprek te sprake komt.

Tja, loslaten.. ik ben er geen kei in. Ik merk het in de klimhal, als ik weer eens in een moeilijk passage hang en ik beter even om een "blok" kan vragen, dan houd ik liever krampachtig vast aan de grepen, waardoor ik meteen alle energie in mijn spieren verbruik en vervolgens als een slap vaatdoekje probeer hoger te komen, maar weet dat het niet meer mogelijk is..

Loslaten... hoe doe je dat? Iemand zei me ooit, als prachtige metafoor: "Loslaten doe je met je handpalmen naar boven. Als je dan loslaat, blijft het in je handen liggen. Laat je los met je handpalmen naar beneden, dan valt het uit je handen en ben je het kwijt." Maar hoe weet je in het dagelijks leven nu of je handpalmen naar boven of naar beneden gekeerd zijn?

Ongeveer een jaar geleden hebben Daphne en ik besloten dat we alles hier in Nederland zouden loslaten om te gaan reizen, de wereld te verkennen en op zoek te gaan naar een plekje waar we ons zouden kunnen gaan settelen. Dat zou misschien wel een paar jaar kunnen gaan duren en misschien ook niet. In de tussentijd zouden we dan in onze levensbehoeften voorzien door geld te verdienen met straattheater en het organiseren van wandeltourtjes, te werken op boerderijen via workaway of wooff en onze levensstandaard terug te schroeven naar de basisbehoeften van eten en een plek om te slapen. We zouden veel kamperen om de kosten te drukken. Na aardig wat gespaard te hebben, een groot deel van onze inboedel verkocht te hebben, mijn vaste baan opgezegd te hebben en ons huis te huur aangeboden te hebben, zagen we de datum van ons vertrek dichterbij komen.

En toen gebeurde het.. een kleine twee weken voordat we vrij waren om te gaan en staan waar we zouden willen werd ik overvallen door het gevoel dat ik nog niet weg kon.... ik kan mijn leven hier nog niet loslaten. Het gevoel werd versterkt door de vreselijke huurders in ons appartement, die het voor elkaar hebben gekregen om binnen twee weken ons prachtige appartementje aan de Bussumse heide bijna onbewoonbaar achter te laten en door de mogelijkheden om nog een aantal reisjes voor SNP te begeleiden. Daphne kreeg in de tussentijd een aanbod voor een nieuw programma op tv en wilde dat afwachten. Onze reis werd even met een maandje uitgesteld, dachten we.

Inmiddels is het half oktober en zijn we nog steeds in Nederland. Ik met een contract van SNP tot en met eind oktober, Daphne met een pas opgezet ZZP-erschap Artiest, waarbij het lijkt alsof de opdrachten binnen stromen nu ze haar carrière een serieus karakter heeft gegeven. Om toch elke maand de hypotheek te kunnen betalen verhuren we een kamertje in ons appartement via AirBnB, wat al heel wat leuke bezoeken en verhalen heeft opgeleverd. Wie had dat gedacht in Bussum Zuid? We redden het wel. Dat zeggen we regelmatig tegen elkaar..

Maar er komt heel wat los.. Na tien jaar in loondienst te zijn geweest in het onderwijs is het wennen dat je niet meer elke dag voor dag en dauw op hoeft te staan, met tegenzin naar je werk gaat en elke dag thuiskomt met het idee dat het toch wel weer meegevallen is. Ik zit nog in het ritme van het onderwijs, weet precies wanneer de eerste schooldag begon, hoeveel weken het nog was naar de herfstvakantie, welke onderwerpen er in welke klas behandeld worden en hoe fijn het gevoel van de eerste vakantiedag is. Maar dat gevoel heb ik dit jaar niet. De herfstvakantie is net begonnen en voor mij is het weer de zoveelste dag die ik doorgekomen ben met wat dingen in huis doen, een rondje over de heide lopen, eten, afwassen, wat lezen en vooral nadenken over wat ik in godsnaam met mijn leven wil gaan doen. Ik word er onrustig van, huil veel en maak het niet echt gezelliger voor Daphne om thuis te zijn. Afspreken met vrienden wil ik wel, maar alleen als ik het kan combineren met iets anders, zodat ik me op de reiskosten kan besparen, of als ik iets verdiend heb met een onderzoekje of een figuratieklusje. Ik zit om m'n centen, heel erg, wat absoluut niet nodig is, want ik heb in theorie genoeg gespaard om een jaar niet te hoeven werken, maar dat geld was bedoeld om te gaan reizen en niet om een jaar lang mijn hypotheek te betalen. Gelukkig kan ik me wel naar yoga bewegen om mezelf twee keer per week even rust te gunnen. Gek genoeg vind ik dat meer in al die dubbelvouwende bewegingen dan thuis op de bank met een goed boek.

Ik heb mezelf een ticket naar Nieuw Zeeland cadeau gedaan, om Frank op te zoeken en eindelijk dat prachtige land te gaan bezoeken wat al heel lang boven aan mijn bucketlist staat. Ik heb er heel veel zin in, maar er echt van genieten....dat vind ik echt heel lastig, want wat ga ik in november en december doen, als ik nog hier ben? En wat ga ik doen als ik dan weer terug ben uit Nieuw Zeeland? Over deze gedachten breek ik mijn hoofd wel in duizend stukjes. Lief van al mijn lieve vrienden die zeggen dat ik dat nu maar even moet loslaten en in het NU moet leven, maar waarom vertelt niemand erbij hoe je dat doet? En uit welke aanwijzing van het leven kun je opmaken dat als je nu loslaat je handpalmen naar boven of naar beneden gekeerd zijn?

Er zijn genoeg dingen die ik nu zou gaan kunnen doen, om nog wat geld te verdienen (altijd handig) of om wat meer levensenergie te krijgen (zeker ook handig) of om meer vertrouwen te krijgen (nog handiger), maar ik vind het maar moeilijk om mezelf los te rukken van de grote dosis zelfmedelijden, omdat ik niet weet wat ik wil worden als ik later groot ben.

Dus houd ik me nu maar even bezig met de voorbereidingen op mijn reis naar Turkije (SNP, er is nog plek ;), het lezen van één van de boeken uit de stapel die ik van Mariska geleend heb, af en toe eens kijken naar de opleiding tot International Mountain Leader (wat ik wel graag zou willen, maar waar ik ook nog een drempel voel als ik er aan denk), andere vraagstukken als: 'Moet ik ook niet gaan ZZP-en als reisleider?" en "hoe kan ik nog meer geld verdienen?", vrijwilligerswerk in het dierenasiel (moet ik nog wel mee beginnen, maar heb de eerste afspraak staan), breien (jawel!) en probeer ik niet al te veel na te denken over de gedachten dat ik verkeerd bezig ben, verkeerde keuzes heb gemaakt en nooit weg had moeten gaan uit mijn baan, waardoor ik weer in een sombere (geen depressieve heb ik geleerd) bui vol zelfmedelijden beland.

Want eerlijk is eerlijk, al weet je nog niet of je loslaat met je handpalmen naar boven of naar beneden, krampachtig vasthouden aan iets, zorgt er alleen maar voor dat je al je energie verbruikt en als een slap vaatdoekje eindigt...

En daar heb ik geen zin in!