The Power of Giving.....

Lach, en de wereld lacht terug...

Ik ben een wetenschapper. Ik wil bewijs zien voordat ik kan aannemen dat iets zo is. Maar de wetenschapper in mij botst regelmatig met mijn spirituele ik, die zo graag wil geloven dat dingen zijn, zoals je leest op wandtegeltjes en tegenwoordig op alle social media, waar ik aan deelneem. 

Soms doe ik wel eens een experiment, om bewijs te zoeken voor iets waarvan ik zo graag wil dat het zo werkt.

Een paar dagen terug viel mijn oog op de tekst "Lach, en de wereld lacht terug" en ik voelde een experiment opkomen. Met mijn ene kruk in mijn hand (de ander staat al nutteloos te zijn in de hoek ;) en bewapend met mijn mooiste glimlach, wandel ik naar de heide om te onderzoeken of mijn lach inderdaad zo aanstekelijk werkt als de tekst doet vermoeden. Het is niet druk en ik ben licht teleurgesteld dat ik niemand tegenkom om mijn lach mee te delen. Als ik me met mijn boek op een bankje heb genesteld lopen er twee vrouwen voorbij, druk in gesprek, bijna niet in de gaten hebbend dat ik er zit. "Goedemorgen" zeg ik met een grote glimlach en ik krijg een even vrolijk "goedemorgen" terug. Het werkt! Maar de wetenschapper in mij laat het niet bij deze ene keer; er is meer bewijs nodig. Een mountainbiker komt voorbij en lacht naar mij als ik hem gedag zeg met mijn lach. Hij is te inspannend bezig om een woord uit te brengen. Even later lopen een moeder met haar, ik schat, twee jarig jochie langs en zij lacht vriendelijk als ik met mijn mooiste glimlach weer "goedemorgen" zeg. Als ze voorbij gelopen zijn, draait het jochie zich om en zwaait naar mij. Ik zwaai terug en merk dat mijn glimlach nog steeds op mijn gezicht geplakt zit.

Er verschijnt altijd een glimlach
op mijn gezicht bij het zien van
deze prachtige oerbeesten. 

Als ik mijn aandacht weer op mijn boek richt, breekt de zon door en lijkt het net of de hele wereld reageert op mijn glimlach. Kort daarna krijg ik bezoek van een Schotse hooglander, die vlak langs het bankje loopt waar ik op zit, even rustig blijft staan en vervolgens in de zon zichzelf schoon likt. Wat een schoonheid! 

Met een grote glimlach loop ik terug naar huis met in gedachten de tekst: "Lach, en de wereld lacht terug". Dit experiment is geslaagd! 

Aaaaahhhhhh......
Als je je bewust bent van je kracht, kun je deze ook inzetten. Bewust van mijn glimlach loop ik de klas in. Ik ben vandaag door een collega uitgenodigd om een gastles te geven over mijn slechthorendheid. Het is voor mij een onbekende klas, maar al meteen merk ik dat mijn glimlach effect heeft, een aantal leerlingen glimlachen vol overtuiging terug, bij een aantal trekken de mondhoeken nog voorzichtig een beetje omhoog. 

tja.. hier ga je toch gewoon
 van lachen? 

Omdat de les over mij gaat, vertel ik over mij en laat ik wat foto's van mij zien als kind. Met een luid "Aaaaaaahhhh"  wordt mijn foto toegelachen. Babyfoto's doen het altijd goed in de klas.
Het is een leuk en open gesprek. Ik vertel ze wat er bij mij aan de hand is en hoe men er achter gekomen is dat ik minder goed hoor, waar ik moeite mee heb, wat ik moeilijk vind en wat ik juist heel erg goed kan en zij stellen me een heleboel oprecht geïnteresseerde vragen. Eén meisje is wat verlegen en stelt haar vraag met haar hand voor haar mond en ik kan haar dus niet verstaan. Als ik haar, met een glimlach, vraag om haar vraag te herhalen, zegt ze, met een verlegen glimlach: "Oh, dat kunt u zo natuurlijk niet verstaan."  Een jongetje geeft me, heel lief en zachtjes, een compliment: "Ik heb dat nooit aan u gemerkt". Ik dank hem met een lach en hij lacht verlegen terug. 

Aan het eind van de les ben ik nog omringd door een groepje leerlingen die alles willen weten over mijn slechthorendheid en mijn hoortoestellen en ik voel me bijzonder. Niet zo zeer vanwege de interesse voor mijn 'handicap', maar vanwege het feit dat ik iets van mezelf heb gedeeld en heel erg bewust meemaak wat ik er voor terugkrijg. En dat allemaal met een lach op mijn gezicht. 

Delen, delen, delen....

Lang heb ik mezelf verstopt achter hoge muren van schaamte en onzekerheid. Nog niet zo lang geleden heb ik besloten dat ik dat niet meer wil. De grootste uitdaging ligt hem voor mij in het delen, delen en delen. Delen wat er in mij omgaat, wat ik wil en wat ik van iets vind. En het gekke is, ik vind het nog leuk ook. Vaak merk ik dat men het interessant vindt om te weten wat er in mij omgaat, het vaak duidelijker is voor de ander als ik vertel wat ik wil en men wel ruimte heeft voor wat ik vind. Sterker nog, ik krijg het ook steeds vaker van de ander terug en dat maakt me blij! Ik ga daar van lachen en zoals eerder gezegd: Lach, en de wereld lacht terug! 

LACH, LACH, LACH
De laatste tijd lach ik veel en steeds harder! Niet alleen omdat ik veel tijd doorbreng met mijn buurmeisje en buurjongetje, die allebei de meest aanstekelijk lach hebben, waardoor, als de lachsalvo eenmaal begonnen is, het niet moeilijk is om niet in een schaterende slappe lach te eindigen. Maar ook, omdat ik de effecten van mijn 'openstellen' steeds meer zie en terug krijg. En daar kan ik heerlijk van genieten! Zo erg, dat ik mezelf er regelmatig op betrap met een heel grote glimlach rond te lopen! 

En daarom: Smile, Breathe and go Slowly! (Thich Nhat Hanh)