Ik heb een sportlijf. Niet dat ik in een strak afgetraind lichaam rond loop, maar ik heb een lijf dat wil en moet sporten. Altijd al gehad. Ik moest en zou bewegen, dat kon gewoon niet anders. Mijn lijf en bewegen is een symbiose, ook wel mutualisme genaamd, waar beiden een voordeel van hebben. Ik heb ook een lijf dat snel uitdijt als ik meer binnen krijg dan dat ik verbrand en een hoofd dat snel volloopt met allerlei gedachten, waar ik dan op dat moment ook meteen iets mee moet. Sporten, bewegen helpt me om niet te ver uit te dijen en mijn gedachten enigszins te kanaliseren. Aan de andere kant heb ik mijn lijf en mijn hoofd nodig om te kunnen blijven sporten. Het hele jaar door train ik, apparaten trekken in de sportschool, hardlopen, fietsen, wandelen, klimmen (het zogenaamde onderhoud), om een paar keer per jaar een prachtige tocht in de bergen te kunnen maken, zowel zomer als winter. Dat is wat me blij maakt en me energie geeft.
Maar nu is de symbiose verstoord.Herstellende van een knie operatie mag ik de eerste zes weken niet op mijn been staan. Gevolg: mijn lijf kan niet bewegen op een manier waarop het wil. Gevolg: mijn hoofd loopt over van allerlei gedachten waar ik meteen iets mee wil. Gevolg: met het grootste gedeelte van die gedachten kan ik nu niets en ik kan het niet kanaliseren. Gevolg: ik loop over van energie. (En dan noem ik nog maar even niet de gevolgen die te maken hebben met minder eten en proberen niet uit te dijen en dat soort dingen. Wat ook niet meevalt omdat de meesten die hier komen iets lekkers meenemen voor bij de koffie... dank jullie wel daarvoor, want dat is het precies.. iets lekkers!) En ik mis mijn sporten, mijn reizen, de rust en voldoening die ik daarvan krijg...
Net als wat de natuur (ik ben en blijf toch bioloog) doet als een evenwicht verstoord wordt, gaat nu ook mijn lijf op zoek naar een nieuw evenwicht. Kan ik nu niet bewegen omdat ik niet kan wandelen, hardlopen, klimmen, etcetera, dan zal ik dus op een andere manier moeten bewegen (en mijn onderhoud doen). Bewapend met een powerball, een gripmaster, diverse dumbells en mijn oefeningen voor thuis van de fysio, probeer ik elke dag op deze manier mijn energie kwijt te kunnen. In de ochtend en avond doe ik mijn buikspieroefeningen en oefeningen om mijn knie aan te sterken. De rest van de dag knijp ik in mijn gripmaster of probeer ik mijn powerball draaiende te houden met één hand, terwijl ik in mijn andere hand één van de dumbells op en neer beweeg. Om mijn energie maar kwijt te kunnen. Of hop ik door het huis om van alles en nog wat te doen, wat ik eigenlijk niet kan en mag doen...en soms, als niets in de buurt ligt en ik eindelijk weer zit, dan schud ik gewoon mijn hele lijf heen en weer. Het ziet er misschien wel raar uit, maar het werkt....(hoop niet dat de overburen 112 gaan bellen omdat ze denken dat ik een toeval krijg... ;-) Alles om te kanaliseren....
De bezoeken naar de fysio zijn de momenten in de week waar ik naar toe leef. Even op de apparaten zitten (mijn bovenlijf, armen en rug sterken, want met mijn benen mag ik nog niets doen), het gevoel krijgen dat ik 'gewerkt' heb en de zweetdruppeltjes over mijn rug voelen glijden. Dan ervaar ik, op dat moment en in deze situatie, hetzelfde als wat ik ervaar als ik na een lange, zware klim bovenop de berg sta en uitkijk over het landschap waar ik net doorheen gelopen ben. Het gaat niet alleen om het doel, maar ook om de weg er naar toe. Stapje voor stapje, beetje bij beetje.... Als ik deze week mijn been 90 graden kan buigen dan mag ik volgende week op de fiets (en dan alleen met mijn rechterbeen trappen, maar toch). Mijn lijf geeft het voorbeeld voor mijn hoofd. Stapje voor stapje, beetje bij beetje, gedachte voor gedachte. En zo vind ik met alle kleine oefeningen, powerball, gripmaster, buikspieroefeningen, kniestrekoefeningen, lijf schudden, noem het maar op, toch een beetje voldoening, waardoor het hoofd ook een beetje tot rust komt.
De symbiose is er weer, in een ander evenwicht. met andere inspanningen, maar ook andere gedachten in mijn hoofd. Nieuwe inzichten, hervonden passies en ambities die hun hoofd weer boven water steken. Ik ben benieuwd wat de komende periode mij nog gaat brengen. Doel is mijn knie weer te trainen tot mijn oude niveau. Wat de weg er naar toe mij gaat brengen... ik ga het meemaken..
Ondertussen blijf ik gewoon met mijn powerball, dumbells, gripmaster en oefeningen hand in hand lopen....
(oh ja en over dat uitdijen... dat valt gelukkig allemaal best wel mee... ik heb zelfs het idee dat ik deze 'reis' met een strakker buikje ga eindigen :-D)
'You never have to force the things that are truly meant to be...'
