Dat ik moeite heb met loslaten is geen nieuw gegeven. Hoe vaak Mariska me wel niet de Frozen-songtekst "Let it go... Let it go... heeft toegezongen, waarbij ze het gebaar maakt dat ze iets van haar hand wegblaast; ik weet het niet, ik ben de tel kwijt. Soms voelt het wel alsof we elk gesprek zo eindigen, of het in ieder geval elk gesprek te sprake komt.
Tja, loslaten.. ik ben er geen kei in. Ik merk het in de klimhal, als ik weer eens in een moeilijk passage hang en ik beter even om een "blok" kan vragen, dan houd ik liever krampachtig vast aan de grepen, waardoor ik meteen alle energie in mijn spieren verbruik en vervolgens als een slap vaatdoekje probeer hoger te komen, maar weet dat het niet meer mogelijk is..
Loslaten... hoe doe je dat? Iemand zei me ooit, als prachtige metafoor: "Loslaten doe je met je handpalmen naar boven. Als je dan loslaat, blijft het in je handen liggen. Laat je los met je handpalmen naar beneden, dan valt het uit je handen en ben je het kwijt." Maar hoe weet je in het dagelijks leven nu of je handpalmen naar boven of naar beneden gekeerd zijn?
Ongeveer een jaar geleden hebben Daphne en ik besloten dat we alles hier in Nederland zouden loslaten om te gaan reizen, de wereld te verkennen en op zoek te gaan naar een plekje waar we ons zouden kunnen gaan settelen. Dat zou misschien wel een paar jaar kunnen gaan duren en misschien ook niet. In de tussentijd zouden we dan in onze levensbehoeften voorzien door geld te verdienen met straattheater en het organiseren van wandeltourtjes, te werken op boerderijen via workaway of wooff en onze levensstandaard terug te schroeven naar de basisbehoeften van eten en een plek om te slapen. We zouden veel kamperen om de kosten te drukken. Na aardig wat gespaard te hebben, een groot deel van onze inboedel verkocht te hebben, mijn vaste baan opgezegd te hebben en ons huis te huur aangeboden te hebben, zagen we de datum van ons vertrek dichterbij komen.
En toen gebeurde het.. een kleine twee weken voordat we vrij waren om te gaan en staan waar we zouden willen werd ik overvallen door het gevoel dat ik nog niet weg kon.... ik kan mijn leven hier nog niet loslaten. Het gevoel werd versterkt door de vreselijke huurders in ons appartement, die het voor elkaar hebben gekregen om binnen twee weken ons prachtige appartementje aan de Bussumse heide bijna onbewoonbaar achter te laten en door de mogelijkheden om nog een aantal reisjes voor SNP te begeleiden. Daphne kreeg in de tussentijd een aanbod voor een nieuw programma op tv en wilde dat afwachten. Onze reis werd even met een maandje uitgesteld, dachten we.
Inmiddels is het half oktober en zijn we nog steeds in Nederland. Ik met een contract van SNP tot en met eind oktober, Daphne met een pas opgezet ZZP-erschap Artiest, waarbij het lijkt alsof de opdrachten binnen stromen nu ze haar carrière een serieus karakter heeft gegeven. Om toch elke maand de hypotheek te kunnen betalen verhuren we een kamertje in ons appartement via AirBnB, wat al heel wat leuke bezoeken en verhalen heeft opgeleverd. Wie had dat gedacht in Bussum Zuid? We redden het wel. Dat zeggen we regelmatig tegen elkaar..
Maar er komt heel wat los.. Na tien jaar in loondienst te zijn geweest in het onderwijs is het wennen dat je niet meer elke dag voor dag en dauw op hoeft te staan, met tegenzin naar je werk gaat en elke dag thuiskomt met het idee dat het toch wel weer meegevallen is. Ik zit nog in het ritme van het onderwijs, weet precies wanneer de eerste schooldag begon, hoeveel weken het nog was naar de herfstvakantie, welke onderwerpen er in welke klas behandeld worden en hoe fijn het gevoel van de eerste vakantiedag is. Maar dat gevoel heb ik dit jaar niet. De herfstvakantie is net begonnen en voor mij is het weer de zoveelste dag die ik doorgekomen ben met wat dingen in huis doen, een rondje over de heide lopen, eten, afwassen, wat lezen en vooral nadenken over wat ik in godsnaam met mijn leven wil gaan doen. Ik word er onrustig van, huil veel en maak het niet echt gezelliger voor Daphne om thuis te zijn. Afspreken met vrienden wil ik wel, maar alleen als ik het kan combineren met iets anders, zodat ik me op de reiskosten kan besparen, of als ik iets verdiend heb met een onderzoekje of een figuratieklusje. Ik zit om m'n centen, heel erg, wat absoluut niet nodig is, want ik heb in theorie genoeg gespaard om een jaar niet te hoeven werken, maar dat geld was bedoeld om te gaan reizen en niet om een jaar lang mijn hypotheek te betalen. Gelukkig kan ik me wel naar yoga bewegen om mezelf twee keer per week even rust te gunnen. Gek genoeg vind ik dat meer in al die dubbelvouwende bewegingen dan thuis op de bank met een goed boek.
Ik heb mezelf een ticket naar Nieuw Zeeland cadeau gedaan, om Frank op te zoeken en eindelijk dat prachtige land te gaan bezoeken wat al heel lang boven aan mijn bucketlist staat. Ik heb er heel veel zin in, maar er echt van genieten....dat vind ik echt heel lastig, want wat ga ik in november en december doen, als ik nog hier ben? En wat ga ik doen als ik dan weer terug ben uit Nieuw Zeeland? Over deze gedachten breek ik mijn hoofd wel in duizend stukjes. Lief van al mijn lieve vrienden die zeggen dat ik dat nu maar even moet loslaten en in het NU moet leven, maar waarom vertelt niemand erbij hoe je dat doet? En uit welke aanwijzing van het leven kun je opmaken dat als je nu loslaat je handpalmen naar boven of naar beneden gekeerd zijn?
Er zijn genoeg dingen die ik nu zou gaan kunnen doen, om nog wat geld te verdienen (altijd handig) of om wat meer levensenergie te krijgen (zeker ook handig) of om meer vertrouwen te krijgen (nog handiger), maar ik vind het maar moeilijk om mezelf los te rukken van de grote dosis zelfmedelijden, omdat ik niet weet wat ik wil worden als ik later groot ben.
Dus houd ik me nu maar even bezig met de voorbereidingen op mijn reis naar Turkije (SNP, er is nog plek ;), het lezen van één van de boeken uit de stapel die ik van Mariska geleend heb, af en toe eens kijken naar de opleiding tot International Mountain Leader (wat ik wel graag zou willen, maar waar ik ook nog een drempel voel als ik er aan denk), andere vraagstukken als: 'Moet ik ook niet gaan ZZP-en als reisleider?" en "hoe kan ik nog meer geld verdienen?", vrijwilligerswerk in het dierenasiel (moet ik nog wel mee beginnen, maar heb de eerste afspraak staan), breien (jawel!) en probeer ik niet al te veel na te denken over de gedachten dat ik verkeerd bezig ben, verkeerde keuzes heb gemaakt en nooit weg had moeten gaan uit mijn baan, waardoor ik weer in een sombere (geen depressieve heb ik geleerd) bui vol zelfmedelijden beland.
Want eerlijk is eerlijk, al weet je nog niet of je loslaat met je handpalmen naar boven of naar beneden, krampachtig vasthouden aan iets, zorgt er alleen maar voor dat je al je energie verbruikt en als een slap vaatdoekje eindigt...
En daar heb ik geen zin in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten