Amsterdam - Wellington

Haere mai!

Oh yeah! Ik ben er! Nieuw Zeeland! Na de werkelijk 'stunning' sunday morning bike ride en een eerste hike ben ik nu dan echt, zowel lichamelijk als geestelijk, hier geland.

Hell of a ride

OK, het was mij niet onbekend dat als je naar de andere kant van de wereld wilt, je lang onderweg bent. Maar als je reis dan verlengd wordt, zit je daar niet op te wachten. Grote tegenvaller was dat ik in Guanghzou de luchthaven niet mocht verlaten. Dat mag namelijk alleen als je een meer dan acht uur transit hebt en dus niet als je 7.45 uur moet wachten. Ach ja, de tijd gedood met twee Nieuw Zeeland liefhebbers, die in hetzelfde schuitje zaten en me met de kaart en de NZ Frenzy een heleboel tips hebben gegeven wat te doen in NZ. Helaas vertrok het vliegtuig met 2,5 uur vertraging uit Guanghzou, iets met een 'security check' en daardoor miste ik mijn aansluitende vlucht naar Wellington. Dat bleek echter niet zo erg te zijn, achteraf gezien, want ik kon meteen op de volgende vlucht gezet worden en dus om 12.15 uur richting Wellington vertrekken. Ik zou er dan nog eerder dan Frank zijn, wat logistiek gezien erg handig was. Blij dat alles zo makkelijk verliep, liep ik, met diepe teugen de frisse Nieuw Zeelandse lucht inademend, van de internationale terminal naar de domestic terminal. Drie dagen later zou ik op een BBQ in Wellington horen dat de 12.15 flight the most terrific flight of the day was, omdat een aantal mensen vanaf de grond dacht dat ze nu echt eens een vliegtuigongeluk van dichtbij mee zouden maken. In het vliegtuig zelf merkte ik wel dat er een hoop turbulentie was en dat bijna iedereen aan het gillen was, maar ik hing als een doodvermoeide zombie in mijn vliegtuigstoel gegespt en kreeg het maar half mee. Ik schoot wakker toen het vliegtuig weer optrok en er vanuit de cockpit het bericht kwam dat we weer onderweg waren naar Auckland omdat het niet mogelijk was te landen op Wellington vanwege de wind. Op dat moment dacht ik alleen maar "oh nee, niet nog meer vertraging", maar de dagen daarna drong het tot me door dat het best serious business was wat ik had meegemaakt en dankte even hemel en aarde dat het goed is afgelopen. In Auckland werd ik weer omgeboekt naar de volgende vlucht, welke rustig glijdend, met nauwelijks turbulentie vijf uur later in Wellington landde. Frank stond te wachten, het wederzien was fantastisch! Zo fijn om eindelijk weer bij één van mijn beste vrienden te zijn. We zijn meteen doorgereden naar een local dining, hebben pizza gegeten en geluisterd naar live music. Ik was meteen mijn hele reis vergeten en blij dat ik er was!

Zonsondergang aan het strand bij Frank

A warm welcome

De eerste dagen in Nieuw Zeeland zijn echt als een warm bad voor mij. Ondanks de lange vlucht slaap ik gewoon elf uur aan een stuk en voel ik me fit genoeg om dingen te ondernemen met Frank. De noodzakelijkheden, als boodschappen en een lokale sim zijn snel gedaan, daarna laat Frank me een aantal dingen uit zijn leven in Wellington zien. Zo drinken we thee bij Jane en Steve, gaan we even langs het huis van hun dochter Shelley, waar Frank eerst woonde, om te kijken hoe het met de puppies gaat en kopen we Old Amsterdam kaas in de Dutch store voor onderweg en voor Nederlandse vrienden onderweg. In de middag doen we nog een tukkie in de hangmat in de zon en lees ik verder in mijn boek. Rond een uur of vijf nemen we nog een duik in de zee, die op 100 meter afstand van Frank's huis ligt. Frank kookt voor me en we redden het tot elf uur voor we gaan slapen :) Fijn! 

De tip om jetlag te handelen is mee te gaan met het ritme van de dag. Als je dan een sportieve vriend gaat opzoeken betekent dat dat je op zondagochtend op de mountainbike springt en vanuit zijn huis een prachtige rit langs de kust maakt naar de Pencarrow Lighthouse, de oudste, werkende, vuurtoren van Nieuw Zeeland. Met een klein constructiefoutje. Omdat bleek dat de vuurtoren niet vanuit elke hoek te zien was is er later nog eentje bij gebouwd! Ik wil naar de bovenste vuurtoren omdat ik nieuwsgierig ben naar het uitzicht en voel dan pas goed wat 40 uur onderweg zijn met je lichaam doet. Hijgend en puffend kom ik wandelend met de fiets aan mijn hand boven, maar het uitzicht is de moeite waard.

Boven bij Pencarrow Lighthouse

De weg naar beneden is makkelijker en fijner en voldaan en genietend van de zon fietsen we tegen de wind in terugblaas de kust. 'Windy Wellington' is een naam die Wellington eer aan doet! 

Op de terugweg denken we mijn eerste pinguïn te zien, maar het is een jonge aalscholver, ook mooi zwart-wit. 

Mijn 'wanted-to-be-penguin-aalscholver' 

Voor de liefhebbers van streetarts post ik dit fotootje van de bushalte op weg naar Eastbourne. Ondertussen heb ik meer beschilderde muren gezien en lijkt het dat de creatieveling in dit land met prachtige natuur ook aan z'n trekken kan komen. (Toch, Daphne?)

Vanochtend heeft Frank me meegenomen naar de lokale gym voor een 'high intensity interval training'. Pffff, laatste jetlag vermoeidheid eruit gezweet. Tijdens de training dacht ik dat ik dood ging maar als ik in de cooling down met yoga moves de zweetdruppels overal over mijn lichaam voel rollen en ben ik tevreden!

Hiking

Nieuw Zeeland is een wandelend bij uitstek. Dat had ik al door op Auckland Airport. De wandelroute van de internationaal naar de domestic terminal werd aangegeven met bordje , waarop ook vermeld staat hoe lang het nog lopen is en hoeveel meter. Ik kom hier dan ook om wandelend van de prachtige natuur te genieten. Vandaag, onder leiding van mijn eigen NZ Frankie ;), heb ik mijn eerste wandeling gemaakt. Een bijna 12 km, ruim 400 hm heen en weer tochtje leidt ons vanuit Frank's huis langs de kust omhoog een typisch Nieuw Zeeland's bos in. Gedomineerd door heel veel verschillende soorten (boom)varens.

Mooi Nieuw Zeelands bos

Ik was hier al op voorbereid door alle mooie foto's die ik van Frank, Thea en andere NZ-minnende vrienden heb gezien, maar als je er echt in loopt is het onbeschrijfelijk. Zoveel verschillende kleuren groen en alle vormen kamerplanten, die hoog boven je uit torenen. WoW! En dan af een toe een mooi uitkijken naar de kust met Wellington op de achtergrond.

Ik kijk mijn ogen uit, genieten is dit. Frank blijft zeggen dat dit pas het begin is, maar ik vind het al het einde! We lopen een tijdje boven op het ruggetje en dalen dan weer in de richting van Eastbourne, waar Frank woont. Het laatste stukje over het strand word ik verrast door de grote parelmoerschelpen die hier liggen. Mooi!

Morgen vertrekken we naar het Zuidereiland om eerst Nelson Lake NP aan te doen en daarna zien we wel verder. De 20e zijn we van plan naar Muellers Hut te lopen, verder hebben we niets gepland.

Ik ben geland, zeg mijn jetlag en Wellington voorlopig vaarwel om morgen een nieuw avontuur op het Zuidereiland te beginnen! 

Poroporoaki!