"But tell me, did you sail across the Sun, did you make it to the Milky Way, to see the lights are faded and that heaven is overrated" - Train, Drops of Jupiter
In mijn hoofd zing ik mijn favoriete nummer van Train als ik in de jacuzzi van de camping lig en naar de sterrenhemel kijk. Ondertussen dwalen mijn gedachten af naar een stukje dat ik eerder heb geschreven.
Op dit moment ben ik onderweg van Wellington (Noordereiland) naar Picton (Zuidereiland). We zijn net een uurtje aan het varen en in de verte doemt de Kaikoura range al op. De harde wind heeft ons naar binnen doen bewegen. Windy Wellington. We varen nu op open zee door Cook's Strait en de boot wiegt zachtjes heen en weer. De zon schijnt, het uitzicht is prachtig en ik zit in een heerlijk zachte soort van vliegtuigstoel. Life is perfect zou je zeggen. Maar niets in minder waar. Ik word op dit moment te veel geconfronteerd met mijn onzekerheden. Ik ben te dik, hoor niet goed, ik weet niet wat ik wil en lijk nergens succes in te hebben. Zomaar een paar gedachten die door mijn hoofd gaan.
In mijn hoofd ben ik deze gedachten aan het relativeren.
Ok, ik ben aan de zware kant (zeker voor mijn doen), maar ik heb geen obesitas, nog lang niet. Ook ga ik de komende weken zoveel wandelen dat ik vast een paar kilo's kwijt ben als ik terug naar Nederland ga en thuis kan ik de boel onderhouden door weer regelmatig te gaan trainen.
Ondanks mijn slecht gehoor, kan ik meestal goed meedraaien in gesprekken. Vaak zo goed, dat men niet eens door heeft dat ik slechthorend ben. Ook in een ander land met een andere taal niet.
Dat ik niet weet wat ik wil zou ik ook als een zegen kunnen zien. Alles ligt open en alles is mogelijk! Doordat ik niet weet wat ik wil (worden, moet ik misschien zeggen) heb ik nu tijd om het land van mijn dromen in drie maanden te verkennen. Hoe geweldig is dat!
En dat ik geen succes heb? Naja, ik lig niet in de goot, zonder een vaste slaapplek en genoeg geld om eten te kopen. Ik heb een dak boven mijn hoofd, een geweldige vrouw, veel lieve vrienden om me heen, genoeg geld om te stoppen met werken en deze reis te kunnen maken en genoeg elektronica om deze reis vast te leggen en af en toe een verhaal te posten. Dus volgens mij doe ik ook iets goed.
Helaas werkt relativeren alleen niet. Er zijn genoeg momenten dat mijn relativerend vermogen mijn onzekerheden wegslaat nog voordat ze aan de oppervlakte komen, maar het gaat om die kleine momenten dat je uit het lood geslagen wordt door één gebeurtenis en het uren, soms dagen duurt voordat je je balans weer gevonden hebt. Hoe mooi zou het zijn om je niet uit het veld te laten slaan door een ontmoeting, waardoor je je weer olifant voelt, of een vraag, waardoor je je weer nutteloos en onsuccesvol voelt? En je op dat moment je onzekerheid of nutteloos gevoel kunt parkeren en kunt zeggen: zo nu ga ik eens genieten van het uitzicht op het Zuidereiland, want niemand pakt dat in ieder geval van mij af.
Terwijl ik hier zit te typen komen de Marlborough Sounds steeds dichter bij en zakt de zon steeds meer richting de horizon. Ik vraag me af wat ik nog binnen doe, loop het dek en geniet van de laatste zonnestralen over de Marlborough Sounds. En dan realiseer ik me dat ik mijn onsuccesvolle en onwetende slechthorende olifanten-ik even heel ver weg heb geparkeerd.
Waar ik ook heen ga, mijn onzekerheden, vraagstukken en uitdagingen zal ik altijd met mij meenemen.
De kunst is om dan te zorgen dat ik een parkeerplaats voor ze vrij houd, zodat ik niet meteen uit het veld geslagen word. Op dit moment lukt dat goed doordat ik 'afgeleid' word door de prachtige omgeving en er voor kies om daarvan te genieten. Op andere momenten en in andere omgevingen zal ik andere afleidingsmanoeuvres vinden of er voor kiezen om mijn onzekerheden, vraagstukken en uitdagingen nader te onderzoeken. Maar niet nu. Met de gedachten me niet meer zo snel uit het veld te laten slaan zit ik 's avonds in de jacuzzi naakt tegenover andere mensen, rechtop met mijn borst vooruit, parkeer ik de gedachten naar mijn olifanten-ik en geniet ik van de vallende sterren, het zuiderkruis, de Melkweg en Magelhaense wolken, terwijl Train in mijn hoofd verder gaat.
"Did you fall for a shooting star, one without a permanent scar. And did you miss me, while you were looking for yourself out there?" Train - Drops of Jupiter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten