zondag 24 januari 2016

The Remarkables!

"Als one goes through life one learns that if you don't paddle your own canoe, you don't move" - Katharine Hepburn

"Focus!", denk ik hardop als ik voor de zoveelste keer te snel over de losliggende rotsblokken wil gaan en een breed arsenaal aan vloekwoorden door mijn hoofd geschoten is. Het terrein is lastig, het weer onvoorspelbaar en ik ben niet zeker van mezelf. De tranen staan me in de ogen en het zweet parelt op mijn voorhoofd. Het liefst zou ik stoppen, maar ik weet dat dat niet kan. Ik ben nu hier en ik moet verder, teruggaan is geen optie! 

Verrast door het weer besluiten Ward en ik vandaag toch te gaan wandelen. De weersvoorspellingen waren zo slecht dat we de plannen voor een tweedaagse tocht aan de kant geschoven hadden en min of meer tevreden waren gesteld met een dagje Queenstown en Arrowtown, wat cultuursnuiven. Maar als we 's ochtends wakker worden zijn de hoogste toppen van de Remarkables te zien en besluiten we daar een mooie, of-the-beaten-track, wandeling te gaan maken. 

Goed gepakt en uitgerust gaan we op pad. Het eerste deel is steil omhoog langs een skipiste, wat relatief makkelijk loopt. Bovenaan de piste volgen we een klein stenig paadje omhoog totdat we bij het uitzichtpunt komen dat ons zicht geeft op Queenstown en omgeving, 1700 m onder ons. Alle twijfel die ik in de klim gevoeld had (kan ik dit wel?, ben ik sterk genoeg?,houdt mijn knie zich goed?) verdwijnt als sneeuw voor de zon bij dit mooie uitzicht. Hier doe ik het voor, komen op plekken waar bijna niemand komt en je dan verwonderen over de schoonheid van de natuur, gecombineerd met de zichtbare aanwijzingen van menselijke beschaving. 

      Uitzicht over Queenstown, op 2000 m, 1700 m boven Queenstown. 

Ik voel me trots en nietig tegelijkertijd. Trots omdat ik dit weer kan na mijn knie operatie en revalidatie, nietig omdat ik me realiseer dat ik zo ver weg ben van wat mijn leven is. Ver weg van mijn familie, mijn lieve vrienden, mijn werkeloze, naar opdrachten zoekende, ik weet niet wat ik wil, leventje in Nederland. De vraag die ik me bijna dagelijks stel komt weer naar boven: is dit wel een juiste beslissing geweest? 

Bijna struikel ik over mijn eigen voeten en ben ik weer down-to-earth. Op een steile rotswand met 1700 m grind onder je wil je niet struikelen met het risico weg te glijden en in de laatste momenten van je leven Queenstown steeds dichter bij te zien komen. Deze wandeling is een innerlijk gevecht met mezelf. Ik vraag me continu af of ik wel de juiste keuzes maak, variërend van, of deze wandeling wel goed is voor mij, tot, zal Daphne nog van me houden als ik terug ben, omdat ik zo lang weg ben geweest, en van alles daar tussenin. 
Terwijl ik hierover pieker glij ik weg op een losliggend rotsblok, waarbij ik mijn broek open haal en een schaafwond op mijn been oploop. Ik vloek en tier en zeg tegen mezelf dat ik moet focussen. Deze wandeling is zwaar, er liggen nog heel wat rotsblokken waar ik overheen moet en teruggaan is geen optie. Om dit goed te kunnen doen, vertel ik mezelf, moet ik blijven focussen op het hier en nu en niet blijven hangen in gedachten over dingen waar ik geen invloed op heb. Dat heeft geen zin! Ik snif de laatste gedachten weg, veeg de tranen van mijn gezicht en focus me op de rotsblokken voor me.
Zo kom ik met veel geploeter een uur later heelhuids het blokkenveld uit, waar we getrakteerd worden op een paar prachtige meren, waaronder Lake Alta, één van de decors in de beroemde Lord of the Rings films. Het laatste stuk gaat weer over de skipiste terug naar de auto. Als we zeven uur later de auto weer aantikken, voel ik me trots op mezelf! Na deze tocht kan ik met recht zeggen dat ik weer back-on-track ben! 

     Lake Alta - The Remarkables - Queenstown 

Een paar dagen later bedenk ik me dat deze wandeltocht in vele opzichten Remarkable was. Niet alleen vanwege het prachtige uitzicht en de opzichtige rotswand, die hoog boven Queenstown uittorent, maar zeker ook vanwege de inzichten die ik bovenop, tussen alle rotsblokken heb opgedaan.  
Mijn knie heeft het goed gedaan, maar belangrijker is nog dat ik heb geleerd me niet te veel moet laten afleiden door dingen die ergens anders spelen en waar ik nu niets aan kan doen. Dat kost alleen maar energie en leidt me af van wat ik nu hier doe. En daar is Nieuw Zeeland veel te mooi voor! 
Natuurlijk mis ik Daphne en dat voel ik heel vaak, maar om me nu de hele tijd af te vragen of het wel een juiste beslissing is geweest....

Ik had het gevoel dat ik deze reis moest maken om meer over mezelf te leren en ook al gaat het gepaard met vloeken en tieren, een valpartij en een bijna huilbui, daar boven op de Remarkables heb ik een belangrijke les geleerd. Ik ben de enige die kan bepalen waar ik met mijn leven heen wil! 
En daarmee was deze tocht echt remarkable! 

"Als one goes through life one learns that if you don't paddle your own canoe, you don't move" - Katharine Hepburn

    Op weg naar Gertrude Saddle - Milford Sound, een paar dagen later. 





2 opmerkingen:

  1. Je bent een kei tussen de rotsen Linda. En een 'remarkable'inzicht. Jij bent inderdaad de enige die kan zeggen....waar te gaan, met wie en waarnaar toe. GREAT, woman.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank je Joke! Ik voel me zo goed hier! :D

    BeantwoordenVerwijderen